Hoofdstuk 77: Verjaardag met gevolgen

Puerto de la Cruz, 26 september 1974

Lieve allemaal,

Laat ik beginnen met te vertellen dat Rimsky weer naar zijn school in La Oratava is. Na zo’n lange vakantie was hij beslist niet blij. Maar eenmaal weer op school en tussen zijn vriendjes was het leed gauw geleden. In in het hotel waren er inmiddels geen kinderen meer en om je alleen de hele dag te vermaken in het zwembad is ook niet alles.
Het lange uitblijven van een brief aan jullie komt gewoon omdat ik het eindelijk weer behoorlijk druk heb. Mijn eerste drukwerkopdrachten zijn inmiddels gedrukt en afgeleverd. Het drukwerk was eigenlijk heel simpel, een paar formulieren en een brief, allemaal tekst voor die Nederlandse verzekeringskantoor. Maar dat ging niet zonder slag of stoot. Daags nadat Fieke de handleiding zo goed als mogelijk had vertaald en ik het werk binnen had moest er dus gedrukt worden. Eerst moest ik de originele modellen op een offsetplaat zien te krijgen, maar dat viel eigenlijk 100% mee, er stond in de drukkerij op de aanrecht een apparaat waarmee ik de gekregen modellen op negatiefpapier moest belichten, waarna deze samen met de offsetplaat door een ontwikkelbad moest worden doorgevoerd. Dat gaat automatisch, alleen het fixeren moet nog met de hand gebeuren. Daarna is de offsetplaat (een hele dunne aluminiumplaat die makkelijk om een cilinder gebogen kan worden) klaar voor gebruik. En toen begon het eigenlijke werk pas. Ik had begrepen dat er zowel inkt als water met een bepaalde vloeistof in de machine moest. Volgens de tekeningen in de handleiding een eitje en dat was het ook. Nu nog de juiste handelingen om van de plaat afdrukken te maken, plaat vochtig laten worden, daarna inkt er op los laten, even door laten draaien en volgens de beschrijving zou er dan gedrukt kunnen worden. Ik had wel een hele stapel briefpapier van het verzekeringskantoor meegekregen, maar begon voor alle zekerheid maar met blanco papier. En dat was maar goed ook, iets had ik vergeten maar ik wist niet wat! Binnen de kortste keren zat ik tot aan mijn bovenarmen onder de zwarte inkt, maar afdrukken… ho maar. Uiteindelijk begreep ik plotseling wat er aan de hand was: vergeten de knop van het vocht aan te zetten waardoor de plaat niet vochtig werd maar helemaal zwart van de inkt. Met grote letters heb ik dat allemaal op een groot vel papier gezet en op de machine geplakt, want dat mocht natuurlijk niet meer voorkomen. Dan komt het instellen, de tekst moest natuurlijk wel op de goede plaats komen te staan, maar daar was ik weer heel behendig in. Eenmaal aan het drukken vond ik het eigenlijk heel leuk! En het was toen in een vloek en een zucht klaar. Nou, als dat alles is, dacht ik, dan is het inderdaad een makkie.
Mijn volgende opdracht was het ontwerpen van een folder voor de Sala de Fiësta op de Plaza Toros. Wat ik niet wist was dat Math die hele zaak van Frank had overgenomen samen met de steakhouse én de paardenstal. Er begon ook een lampje te branden, want de pachters van de stal zouden binnen niet al te lange tijd naar Frankrijk verhuizen en daar opnieuw beginnen. Ook zij hadden inmiddels door dat Frank alles te mooi had voorgesteld en ze nooit konden verdienen wat voorgerekend was. Ja, en wie gaat dan de stal doen? Fieke heeft al bij voorbaat en zonder dat zij gevraagd is ”nee” gezegd. Dat voor de goede orde.
De folder heb ik ontworpen (erg simpel gehouden voor alle zekerheid) en nadat het goedgekeurd was kon het gedrukt worden. Twee kleuren. Het papier moest ik bij de papiergroothandel in Santa Cruz halen en ik kreeg daarvoor geld mee. Samen met Fieke zijn we naar Santa Cruz gereden om het papier ’even’ op te halen maar ik had kennelijk te Hollands gedacht, nee, niets wordt voor je gedaan, ik moest zelf het papier uit de stelling halen (niet te tillen die grote vellen) en zelf op maat snijden op een grote, automatische snijmachine. Daarbij wilden ze me nog wel helpen, maar de volgende keer wel zelf doen, amigo!
Het deed me weer denken aan het halen van voer voor de paarden, alles even zwaar, alles zelf doen. Maar goed, platen maken, rode inkt in de machine, niet vergeten eerst het vocht aan te zetten en daar gaan we weer. Eerst de ene kant, daarna de andere kant en morgen hetzelfde maar dan in het zwart. Ik had een goed gevoel, het zag er goed uit en het ging lekker vlot. De volgende morgen fluitend naar La Romantica, even de folders afdrukken. Maar toen ik de platen had gemaakt en alles had ingesteld en de rode voordrukken in de pers wilde leggen bleken alle vellen aan elkaar te zijn geplakt, het leken wel planken multiplex! Het zijn niet voor een brief bestemde uitdrukkingen die ik toen bezigde, maar in het kort kwam het er op neer dat ik niet erg blij was! Hoe kon dat nou? Wat had ik fout gedaan? Alles nagekeken tot mijn oog viel op de fles met vloeistof, ik had nondeju arabische gom gebruikt in plaats van de speciale vloeistof. De flacons zijn exact hetzelfde, alleen op het etiket staat wat anders… en door het gewicht van het papier was alles aan elkaar geplakt. Hoe leg je zoiets uit, ik moest van voren af aan beginnen. Met lood in de schoenen ging ik het verhaal maar vertellen maar kreeg, zonder verdere vragen, meteen geld voor nieuw papier, toen weer naar Santa Cruz het papier halen en weer van voren af aan beginnen. Maar nu met de goede vloeistof. Weer was alles gedrukt, kleine stapeltjes verspreid op de vloer, het kon gewoon niet mis gaan. Maar dat bleek anders… toen ik de volgende dag de drukkerij binnenstapte sloeg de schrik mij om het hart, het zal toch niet waar zijn? Ja het was echt waar, de hele vloer was zeiknat van het water! Ik had de kraan van de aanrecht niet goed dichtgedraaid en een stukje poetslap, die ik voor het fixeren van de platen had gebruikt, had de afvoer verstopt. Na een hele nacht was het water over de rand gelopen en nu lagen alle stapeltjes papier te drijven in het water!!! Om maar een lang verhaal kort te maken: de derde keer is het wel allemaal goed gegaan. Het is een redelijke folder geworden, maar het had beter gekund. Maar iedereen vond het mooi en, dat moet worden gezegd, iedereen had er wel begrip voor dat je het met vallen en opstaan moet leren en dat was dan weer heel sportief.
En toen kwam Fieke’s verjaardag (nog namens Fieke hartelijk dank voor jullie lieve verjaardagskaart, inmiddels hebben jullie haar brief zeker ontvangen). ’s Avonds kwamen Jan, Loes en Math om een klein feestje te brouwen. Iets later schoof ook ene Pieter aan (ook een Hollander en rechterhand van Math, die wij, samen met zijn vrouw al kenden uit de paardenperiode). Er was door Math een kistje champagne besteld, de beste (en dus de duurste) die er was! Het werd een vrij rumoerig feestje en de manager had al een paar keer aan Math gevraagd of het wat rustiger kon omdat de andere gasten veel last van ons hadden. Later dreigde de manager nog met de politie en die kwam uiteindelijk ook. Maar die man komt regelmatig hier. Het is een niet geuniformde politieman en bij het binnenkomen omarmde die agent en Math elkaar hartelijk! Oude bekenden van elkaar! Ze gingen samen aan de bar zitten, lachten wat, dronken samen een glas champagne en weg was de man. Bij het afscheid later die nacht zag Math, die hem aardig had zitten, buiten een opgerolde waterslang liggen en onder de woorden ’komt altijd wel eens van pas’ propte het in zijn achterklep. En ondanks onze waarschuwingen dat-ie dat niet kon maken reed hij luid claxonerend weg. Maar de waterslang zat nog aan de kraan vast met gevolg dat de hele waterleiding van de muur werd gerukt en het één grote rotzooi werd. De volgende dag vroeg de eigenaar van het hotel ons, naar omstandigheden nog redelijk vriendelijk, wanneer de rekening voor de champagne zou worden betaald en wie verder voor de schade opdraaide die Math had veroorzaakt. Nou, daar zouden we voor hem achteraan gaan. Math heeft nog dezelfde dag, op dringend verzoek van ons, de directeur van het hotel opgezocht om af te rekenen, maar kreeg ook meteen te horen dat wij het hotel uit moesten, want de bar werd de laatste tijd teveel als kantoor- en feestruimte gebruikt en dat gaf hinder voor de andere hotelgasten. Hij was wel zo redelijk om ons tijd te gunnen iets anders te zoeken.


En zo zitten wij dus nu in Panoramica, een appartementencomplex met keuken en woonkamer en twee slaapkamers plus een grote badkamer. Alles uitstekend gemeubileerd. En Rims hoeft zijn zwembad niet te missen, want op het dak is er een grote zwembad met prachtig uitzicht over de stad omdat het gebouw op het hoogste punt van Puerto de la Cruz is gebouwd… ja inderdaad, door Math!! Ik geef onderstaand ons nieuwe postadres op.
Ik wens jullie allemaal het allerliefse toe, ook namens Fieke en de kleine Rims (wat heet klein) en de nodige smakkerds.
Rimsky

Hoofdstuk 76: Afscheid met een staartje

Puerto de la Cruz, 28 augustus 1974

Lieve allemaal,

Tot nu toe hebben wij taal noch teken van jullie gehoord. Ik weet dat jullie niet direct linea recta naar huis zouden rijden, maar papa zal inmiddels toch wel weer aan het werk zijn, denk ik. Maar goed, zoals altijd zal je zien dat wij morgen toevallig weer een brief krijgen, zo is het tenminste altijd al geweest.
Onze voormalige Hollandse manegeklant en huiskapper Ad en zijn vriendin zijn inmiddels weer vertrokken en wij hebben er eigenlijk weinig last van ondervonden. Het feit dat ze een eigen appartement in ons hotel hadden betekende voor beide partijen meer privacy en ze waren erg gesteld om zichzelf te vermaken. Een etentje bij Pablo was helaas geen succes, Ad vond het maar niks en at ook niks! Als zoon van een Hollandse slager was hij wel beter vlees gewend, Fieke heeft het Pablo niet zo direct verteld toen ze het eten onaangeroerd lieten staan, maar Pablo was toch behoorlijk pissig op ze, voor hem hoefden ze nooit meer te komen!
De kleine, die wij met het oog op ons vertrek naar Nederland niet meer naar school sturen (overigens is er nog schoolvakantie) is van ’s morgens vroeg tot laat in de middag in of bij het zwembad te vinden. Hij is dol op water en zwemt, op zijn manier weliswaar, als de beste. Een dagje uit betekent voor hem een straf. Het weer is vanaf onze aankomst hier nog niet slecht geweest en een zwembad betekent hier geen overbodige luxe.
De films die ik zowel in Holland en de vakantie in Segovia evenals onze terugreis heb gemaakt zijn erg leuk geworden. Die krijgen jullie nu snel te zien.
Onze televisie hebben we inmiddels tegen een goede prijs weten te verkopen. En daar zal het wel bij blijven. Fieke haar auto kunnen we ook van de hand doen, maar tegen heel wat minder dan we ons hadden voorgesteld. De composer kan ik zo kwijt aan een verzekeringskantoor, maar zo lang ik er nog (eventueel) mee kan werken verkoop ik het nog niet, maar in Holland heb ik zoiets niet nodig en dan is het fijn om te weten dat er belangstelling voor is.
Mijn eigen auto neem ik mee naar Holland, hier verkopen zal moeilijk zijn, voor het bedrag wat ik er voor wil hebben koop je hier de grootste nieuwe grote Seat en nu er ook nog een nieuw model, de Passat, op de markt is zal er weinig belangstelling voor mijn auto bestaan. Na drie maanden kan ik mijn auto in Nederland importeren en er dus mee door blijven rijden, de auto is nog vrij nieuw, ziet er nog prachtig uit en ik kan er dus nog lang plezier van hebben. In ieder geval komen wij dus per auto terug naar Holland. Zo, we gaan nu even lunchen in het restaurant hier beneden, straks weer even verder.

Gistermiddag (het is nu een dag later), tijdens onze lunch, kwam Theo ons een heel goede reis wensen. Dat was erg sympathiek, ik had hem nooit verwacht maar was toch blij dat wij als goede vrienden uit elkaar gingen. Theo was de deur nog niet uit of
Jan en een zekere Math kwamen ons de hand schudden en een goede reis en toekomst in Nederland wensen. Math is een projectontwikkelaar en zijn bedrijf bouwt appartementgebouwen die dan als een heel complex wordt verkocht. Zo heeft hij diverse gebouwen in Puerto de la Cruz gebouwd en is nu bezig met een appartementengebouw in La Romantica, hoewel dat tijdelijk is stopgezet, waarom weet ik ook niet. Hoewel hij dus ook Nederlander is kenden we hem beslist niet. Hij vertelde in Bussum een reclamebureau te hebben gehad waar hij onder andere een systeem met spaarzegel had ontwikkeld. Hij heeft de hele handel, toen alles goed liep, verkocht en is als miljonair hier naartoe gekomen. Maar het nietsdoen beviel hem niet en zo is hij dus in de vastgoedsector terechtgekomen. Kortom, ook hij was dus met Jan hier om ons vaarwel te wensen. We dronken op de valreep nog een biertje, maar ik kon het niet al te laat maken omdat ik nog de laatste spullen in de kist moest doen om daarna de deksel er op te spijkeren. De volgende dag zouden wij bellen dat de kist kon worden opgehaald. Maar zover zou het niet komen… het werden twee biertjes, en daarna nog één om het af te leren en om vijf uur zaten we nóg in de bar. Math zei dat wij echt niet van het eiland afmochten omdat hij mij nodig had! Ik zou, met mijn achtergrond, verstand van drukken hebben en dat was precies wat hij nodig had. Ik moest namelijk de offsetpers van zijn zaak gaan bedienen en zou daarvoor ook betaald worden. Maar ik vertelde hem dat ik wel op de studio van een drukkerij had gewerkt maar nog nooit een drukpers had aangeraakt en daarom ook niets in deze voor hem kon betekenen. Maar het wilde er bij hem niet in, ik kon ontwerpen en dus ook een drukmachine bedienen! Daarop vroeg hij wat wij zoal nodig hadden voor onze living zoals in het appartementhotel wonen, de kosten om Rimsky op school te houden, de autokosten en de verdere kosten. Toen Fieke hem vertelde hoe hoog ze die schatte reageerde hij laconiek dat hij vanaf morgen (vandaag dus) onze kosten ging betalen en dat hij mij dan meteen kwam ophalen om de drukpers en de ruimte waar het stond te laten zien. Na het zoveelste biertje dachten Fieke en ik dat het morgen wel allemaal vergeten zou zijn, dus hebben wij het allemaal niet zo serieus genomen. Maar Math kwam keurig volgens afspraak vanmorgen in ons hotel, had een envelop met geld bij zich en vroeg of ik klaar was om mee te gaan. Het was echt even slikken, ons hele plan om te vertrekken stond op de tocht. In een grote Amerikaanse Oldsmobile (die hij op blote voeten reed!) bracht hij mij bij zijn huis in La Romantica, een groot ijzeren hek ging automatisch open en wij reden een enorme lange oprijlaan op. Aan het einde stond nog een batterij auto’s, allemaal Amerikaanse auto’s en een Mercedes sportcabriolet. Van mijn vrouw, zei hij. Toen liepen wij, weer via een poort in een hek, naar het zwembad in zijn tuin. Bij het zwembad was een ruime overdekte bar met een grote barbecue en een tafel zo’n 20 mensen en daarnaast een gebouw met een tweetal prachtig betegelde doucecabines met daarnaast een grote ruimte, ook helemaal betegeld plus een grote keukenaanrecht. Tegen een van de wanden stond de offsetmachine, in een stelling ernaast een grote hoeveelheid blikken inkt in diverse kleuren en verder flessen met chemicaliën of iets dergelijks en een grote stapel papier in pakken. ’Nou, dit wordt dus jouw ruimte’ vertelde hij mij. Hij overhandigde mij een handleiding van de machine, in het Spaans, en zei dat ik dat maar eens moest bestuderen, ik zou er wel uitkomen! En of ik morgen even naar het verzekeringskantoor van ’Holllandse Joop’ wilde gaan om het eerste werk op te halen! Daarna bracht hij mij weer naar Pez Azul. En zo zit ik hier op onze kamer met de handleiding die Fieke voor mij aan het vertalen is, maar die de technische termen beslist niet begrijpt en maar steeds zegt dat ik het maar op de machine zelf moet ontdekken… handig zo’n tolk! Maar ik hoor de bedrijfsleider van drukkerij Broos nog zeggen: ’Ach, zo moeilijk is het allemaal niet, een kind kan de was doen!’ We zullen snel te weten komen of hij gelijk heeft!
Vervelend bericht natuurlijk, je denkt dat wij binnenkort in Hilversum voor de deur staan en dan ontvang je een brief met totaal andere berichten. Maar wellicht na mijn eerste opdracht op die offsetpers staan we toch nog snel voor de deur!
Ook namens Fieke en de kleine Rims wens ik jullie veel sterkte bij het lezen van deze brief en je hoort weer heel gauw van mij.
Rimsky