Lieve Fieke,
Zo, dat was me een terugreisje uit Tenerife wel. Na het afgelasten van de vlucht van het tweede toestel van Transavia hebben we, achteraf gezien, geluk gehad door weer naar huis terug te keren. In ieder geval hebben wij nog een extra avond samen kunnen zijn. De overige passagiers moesten zich op het vliegveld behelpen. Ze hebben wel een broodje met een kop koffie gekregen, maar voor de rest moesten ze het zelf uitzoeken. De terugvlucht de volgende dag was wel heel rustig. Het merendeel van de passagiers haalden hun slaap in, ik was één van de weinigen die er uitgeslapen en fris uitzag! Maar na aankomst op Schiphol was het heel wat minder rustig, bij het bagage ophalen stonden veel passagiers die met het eerste vliegtuig van de dag ervoor waren meegereisd, maar omdat in principe de twee vliegtuigen samen aankomen en vertrekken waren ook de koffers over de twee vliegtuigen verspreid. Sommigen hadden geluk gehad, maar wat heet geluk, de vlucht schijnt een ramp te zijn geweest. Noodweer, bliksem en luchtzakken waardoor het vliegtuig heen en weer werd geslingerd. Zo’n Caravelle is vrij klein en daardoor erg gevoelig, althans, volgens kenners. Geel en groen zijn ze uiteindelijk het vliegtuig uitgestapt en velen willen geen vliegtuig meer zien, laat staan er ooit nog mee op reis.
Waar ik behoorlijk kwaad over was, dat uitgerekend voor mijn neus de deur werd gesloten, blijkt dus achteraf een zegen te zijn geweest, er is mij veel ellende bespaard gebleven.
Gelukkig hadden mijn ouders, na de vorige avond tevergeefs gewacht te hebben, Schiphol opgebeld voor de nieuwe aankomsttijd, zodat zij mij alsnog kwamen ophalen. Ook Ronald was erbij…
Na uitgebreid verteld te hebben over de stal, de zaken en mijn tijd op Tenerife tijdens de terugreis en mijn mededeling dat ik toch mijn auto wilde meenemen naar Tenerife om dan vanaf Barcelona per boot naar Tenerife te varen, werd het pijnlijk stil in de auto.
De aap kwam via Ronald vrij snel uit de mouw, mijn auto was namelijk verleden tijd, compleet veranderd in een wrak! Ronald had een ongeluk gehad, was over de kop gegaan maar kon gelukkig heelhuids eruit komen. Hij mankeerde niets! Dat was dus in elk geval nog goed nieuws. Op weg naar huis reden wij langs de benzinepomp in Weesp waar het wrak geparkeerd stond, nou, dat wil je gewoon niet weten! Een wonder dat Ronald er niks aan overgehouden heeft!
Vanaf nu ga ik me voorbereiden op mijn definitieve reis naar Tenerife, ik hoop dat je voor mijn komst dat huis kunt huren op de Calle Zamora. Casa Conesca is wel heel klein, niet? Oké, het is nù nog groot genoeg voor jou en Rims, maar een beetje méér ruimte kan geen kwaad.
Inmiddels heb ik ook over mijn ontmoeting met John verteld en dat hij één of meerdere partners met geld zoekt om zijn Urker kotter geschikt te maken voor zeevissen met toeristen. Merkwaardigerwijs, en totaal onverwachts zei mijn vader, toen ik hem vertelde dat ik er met Martin over ging praten, daar best interesse voor te hebben als Martin eventueel ‘ja’ zou zeggen. Mijn moeder keek met grote ogen van verbazing maar zei niettemin dat hij dat zelf moest weten.
De volgende avond ben ik al vroeg naar Martin en Ina gegaan, daar gegeten, alles verteld over jou, de kleine Rims en de paarden. Ze vinden het allemaal erg spannend en vooral Ina vindt het o zo moedig hoe jij je er doorheen slaat.
Ik had het bewust uitgesteld, maar bij de koffie begon ik dus over John en zijn boot te vertellen. Ik zag gewoon hoe Martin zijn oren spitste en met grote aandacht naar mijn verhaal zat te luisteren. Toen hij van het besluit van mijn vader hoorde zei hij alleen maar ”daar wil ik aan meedoen, ik ga zorgen voor geld”. Het is precies iets waar hij ooit van droomde. We hebben er nog tot diep in de nacht over gepraat, hij gaat aan zijn vader het geld vragen en ze willen, als de boot eenmaal klaar is en de vergunningen rond, ook naar Tenerife komen om er te wonen. Ook Ina was razend enthousiast, zag het al helemaal voor zich, wil een boetiekje openen en had al meteen heel wat plannen. Zoveel interesse van beide kanten had ik nooit verwacht, maar zeker is dat je John kan toezeggen dat mijn missie, om parnters te vinden, is geslaagd!
Verder wil Martin, ondanks zijn vliegangst, begin volgende maand mee naar Tenerife om de boot te zien en John te ontmoeten. Hij wil er in ieder geval geen gras over laten groeien.
Thuis bij mijn ouders bleek, toen ik over het enthousiasme van Martin en Ina vertelde, dat ook mijn vader wel graag mee wilde reizen. En dat voor twee vliegangst hazen! Onbegrijpelijk, wat een verhaal niet teweeg kan brengen!
Nu, een paar dagen later, blijkt dat ook Ronald mee wil naar Tenerife… als het wat wordt met die boot dan wil Ronald er op werken om het op te knappen. De verhalen over John trekken hem erg aan. Ronald werkt op dit moment ’s avonds als filmoperator en dat betekent voor mij, dat ik een paar keer per week naar de bioscoop ga en dan gratis naar binnen kan. Hij zit dan naast mij en als hij moet gaan draaien loopt hij naar een kastje in de muur waarmee hij de lichten in de zaal en de filmprojector boven bedient. Na de voorstelling moet hij nog wel de film terugspoelen, hier en daar wat schoonmaken en gaat dan naar huis. Te weinig uitdaging naar zijn zin!
Inmiddels heb ik twee tickets geboekt. De laatste twee!! Ongelooflijk, begin april en nu al helemaal volgeboekt. Voor Martin en mijn vader bij Transavia, omdat het zo lekker ‘vertrouwd Hollands’ is! Ronald en ik reizen weliswaar op dezelfde dag, maar met Iberia en via Malaga. De aankomst van Martin en mijn vader is op 2 april om ca. 13.30 uur. Is het mogelijk dat jij en de kleine beiden gaat ophalen? Ze hebben wel het adres van de Plaza Toros voor het geval je ze niet kunt ophalen. Onze aankomst is ’s avonds laat, maar wij nemen wel een taxi, ik neem aan dat de chauffeur wel weet waar de Calle Zamora is.
Van de zaak heb ik inmiddels op nette manier afscheid genomen. Ik kreeg van mijn collega’s op de studio een prachtig fototoestel, een Konica, met veel te veel mogelijkheden. Met de belofte dat ik wat foto’s naar de studio zou opsturen, zodat ze een indruk kunnen krijgen hoe het op het eiland is en hoe onze manege er uit ziet.
Een definitief afscheid deed me toch wel wat, want hoewel de tijd na de fusie met drukkerij Bosch en Van Boekhoven niet de meest prettige is, ben ik altijd behoorlijk behandeld en kreeg vooral veel vrijheid. Op de valreep heb ik nog leuk contact gekregen met een klant die al jaren naar Tenerife op vakantie gaat. Hij logeert altijd in Hotel San Felipe en vertelt er graag over. En als je een goed contact hebt met een klant dan maak je ook de beste dingen, zo ook voor hem. Gelukkig heb ik de folder nog zien drukken en was, net als de klant, bijzonder tevreden met het resultaat. Mijn laatste opdracht dus..!
Mijn tekendoos en andere spullen gaan nu de zolder bij mijn ouders op en daarmee is weer een stuk historie voorbij, maar het vooruitzicht van een nieuw avontuur trekt ook wel weer.
Al met al duurt het nog maar kort voordat wij elkaar weer zullen zien. Ik mis jou en de kleine deugniet verschrikkelijk maar de tijd gaat (gelukkig) razend snel.
Tot heel gauw,
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten