Frank heeft een pasgebouwd appartement gevonden aan de overkant van zijn huis. Ik moest 2.000,- pesetas borg storten, maar krijg dat terug als ik de woning netjes achterlaat. Het heeft een kleine woonkamer en een slaapkamer, keukentje en badkamer met ligbad en een tuin. Klein, dat wel, maar eindelijk op mezelf! Ik vind het heerlijk. Elke morgen loop ik via de ‘carretera’ (een autoweg met druk verkeer) naar de stal, binnendoor over een pad dat ik heb gevonden door de bananenplantages.
Ook heb ik een staljongen via Frank aangenomen: Michelangel. Een schat van een jongen van 17 jaar en zover ben ik blij met hem. Ik moet veel uitleggen, maar dat is goed voor mijn Spaans.
Verder moet ik je een nogal pijnlijk verhaal vertellen. Gisterenmiddag kwam ik terug van een buitenrit en was verd… Paquito verdwenen! Zijn halsband lag leeg op de grond aan de vlaggenmast bij de omheining, waar ik hem altijd aan vastbindt. Ik heb me wezenloos gezocht, ook Michelangel kon hem niet vinden. Ik neem het hem wel kwalijk dat hij niet goed heeft opgelet, maar ja, als hij in de stal bezig is kan hij niet zien wat daar beneden gebeurt. We nemen aan dat hij gewoon is gejat.
Anyway, ik voelde me er erg rot onder want dan heeft Rimsky, als hij komt, geen hondje. Nu heb ik wat Hollanders leren kennen, die hier regelmatig in het steakhouse zitten. Daaronder John, een hartstikke aardige gozer waar ik veel lol mee heb omdat hij totaal gestoord is. Zo nodigde hij me laatst uit voor een etentje in een Hollands restaurant, waar hij mij de eigenaar, Guus genaamd, voorstelde, maar John had nog maar geld voor één portie! Nu had ik ook niet zoveel geld bij me en met twee vorken hebben we van één bord heerlijke kip met kerrie gegeten. Heerlijk! Guus, eigenlijk ’n rare vent, zat er kennelijk niet mee.
Vanmorgen heeft John me meegenomen met zijn Citroën Jeep en zijn we op zoek gegaan naar een soortgelijk hondje. Geen probleem: we zagen ergens in een dorpje in de bergen een jongetje op straat lopen met een klein paquitootje, John stapte uit, drukte de jongen 25 pesetas in de hand en nam hem mee. Het jongetje was tè verbouwereerd om te beseffen wat er eigenlijk gebeurde, maar ik heb weer een hondje. En het resultaat telt, nietwaar?
Op een dag kwam een Engels stelletje naar boven, Bob en Carol. Carol is een kleine opdonder met prachtige donkere krullen en Bob lijkt zo weggelopen uit de film, maar dan wel een Krimi. Lange blonde haren, bouwvakkerstiepje en op zijn vingers ‘Dylon’ getatoeerd. Fantastische mensen, zo is inmiddels gebleken. Beiden zijn gek op paarden en ze hebben aangeboden mij te helpen met uitrijden. Bob bood aan om de stallen schoon te maken, maar ja, ik heb Michelangel en die kan ik niet zomaar een schop onder zijn achterste geven. Ze leven samen, maar volgens Carol mag haar familie dat niet weten. Zij krijgt maandelijks een toelage van haar vader opgestuurd onder voorwaarde dat ze Bob nooit meer zal zien.
Een tragisch verhaal gaat daaraan vooraf. Zij komt van hele goede huize: haar vader is een vooraanstaand zakenman in de Real Estate in Engeland en bezit half Engeland (nou, ja!). Ook in de Algarve in Portugal bezit hij verschillende urbanisaties. Carol’s broer was de lijfarts van Churchill. Ze is een paar maal getrouwd geweest en haar huidige man is een Italiaanse graaf. ‘Boring’ vindt ze hem. Ze heeft op een avond een ongeluk veroorzaakt, waarbij ze Bob heeft aangereden. Zwaar gewond heeft ze hem mee naar huis genomen om hem te verzorgen en is zwaar verliefd geworden op hem. Hij komt uit Stratford-on-Avon en praat zo Cockney als het maar kan. Vreselijk taaltje komt uit zijn strot. Samen zijn ze hem gesmeerd omdat haar ouders er alles aan deden om contact tussen hen beiden te verhinderen, en dat ging met grof geschut, zo te horen. Nu willen ze beiden hier op het eiland blijven en zoeken ze werk. Carol en ik hebben ontzettend veel plezier samen en we zijn al echte vriendinnen. Ze doet alles voor me, en neemt - al of niet samen met Bob - de klanten mee uit rijden. Soms gaat Bob alleen en dan jaagt hij vooral de Duitse klanten schrik aan door er in volle galop vandoor te gaan. Ik moet hem wel temperen, want ik wil geen problemen hier. Carol vertikt het om met Duitsers te rijden. Ongelooflijk: ze spreekt 8 talen, maar vertikt het om Duits te praten. Ook tegen Ingrid, ze vertikt het gewoon.
O, ja moet ik ook nog vertellen: ik heb een nieuw paard gekocht. Een kleine opsodemieter - Pajarito - met ijzersterke bergbenen, want het is een eilandpaard. Hij komt uit de stal van de vader van Michelangel en ik heb hem nodig bij het uitrijden. Sevillano, één van de schimmels, struikelt namelijk over elk steentje onderweg en zo heb ik geen reet aan hem. Om de haverklap moet ik de mensen oprapen, terwijl die suffe ruin gewoon lekker op zijn kont blijft zitten!
Nou schat, weer een heel verhaal, waar je het even mee moet doen. Morgen vertel ik je over Jan, een Hollander die een week na mij op het eiland is gekomen en waarmee ik veel contact heb. Nee, maak je geen zorgen! Niettemin… leuk verhaal! Bis Zum.
Veel liefs van Fieke
Geen opmerkingen:
Een reactie posten