Hoofdstuk 62: Voor de rechter

La Oratava, 26 september 1973

Lieve allemaal,

Nou, we weten in ieder geval dat we eind van de maand of begin volgende maand drie tickets voor Holland kunnen krijgen. Nou ja, krijgen..? Het ging echt moeizaam, volgens zeggen door die Arke-reisleider zitten de vliegtuigen hierheen tjokvol en dus op de terugreis ook, want iedereen gaat natuurlijk wel terug en Transavia vliegt alleen maar op vrijdag. Maar eind september begin oktober neemt het een beetje af en kunnen wij meevliegen.

Van de rechtbank kreeg ik bericht om te verschijnen inzake mishandeling!!! Met z’n tweëen zijn we gisteren naar de rechtbank hier in La Orotava gestapt en toen ik eindelijk, na een lange tijd wachten in de gang, werd afgeroepen om de rechtszaal binnen te gaan bleken wij in die grote zaal helemaal alleen te zijn, althans op de rechter na. Een wat oudere man was bezig om het procesverbaal nog even door te lezen en wenkte ons om dichterbij te komen. Toen hij opkeek zag ik hem verbaasd naar mij kijken of ik die ’dader’ wel was, dat magere mannetje..! Je kon gewoon zien dat hij zich niet kon voorstellen dat ik een potige Duitser had gevloerd. Het ergerde hem (én ons ook) dat Helmuth of zijn advocaat verstek hadden laten gaan en dat liet hij duidelijk merken met zijn symbolische strafmaat van 400 peseta’s (zeg maar zo’n fl. 20,-). Hij moest dit wel doen, zei hij, omdat de stukken ook naar de advocaat werden gestuurd. In een gemoedelijk gesprek wat daarna volgde vroeg hij aan Fieke, toen hij hoorde dat wij binnenkort naar Holland op vakantie gingen, of ze niet een klein pakje wilde meenemen voor een vriendin van hem die in Den Haag woonde. We waren al dik tevreden met de boete die hij mij had opgelegd en dus konden wij dát natuurlijk niet weigeren en toen hij het pakje uit zijn aktetas opdiepte was het zo klein dat er denkelijk een ring in zit. Voor overgewicht hoeven we ons dus niet druk te maken! Al met al is het allemaal met een sisser afgelopen en wat schetst onze verbazing dat wij diezelfde middag nog van Pablo hoorden dat Helmut van het eiland was gevlucht… hij had de politie over de vloer gehad en wat hij had gedaan was kennelijk strafbaar, want je kunt niet zo maar een paard op andermans terrein begraven! Nu staan die Heinz en Achim er alleen voor. Wij, maar ook Pablo, denken dat ze het niet redden. De groepen die op het paard naar zijn bar komen worden steeds kleiner en de paarden zien er niet uit. Dit soort verhalen doet ons bijzonder veel pijn, maar we hebben er, gelukkig maar, niets meer over te vertellen. En ook te druk om er steeds maar aan te denken.



Mijn Ford Consul heb ik uiteindelijk ook nog netjes kunnen verkopen, als je alles bij elkaar optelt en aftrekt dan heb ik vrijwel voor niks gereden. En we hebben er toch ons plezier van gehad. Gek genoeg vond ik het maar niets zo’n kale plek voor onze deur. Maar alles went.

Kleine Rims spreekt nu echt al goed Spaans, hij doet het goed op school maar vindt het overblijven tussen de middag maar zo zo. Hij krijgt maar raar eten, vindt hij, vis en chips en sla. En hij houdt helemaal niet van sla en al helemaal niet van vis, zeker niet met al die graten! Op school vindt hij het verder wel leuk. Maar het liefst van alles speelt hij hier gewoon op de straat.

Ja, het is maar een kort briefje, maar er is verder niet veel gebeurd. Alles gaat z’n gangetje, iedereen is tevreden. Wat wil je nog meer?
En nu maar afwachten op het bericht dat we de tickets kunnen ophalen, eigenlijk best vervelend als je niet precies weet wanneer dat is, zeker ook met de werkzaamheden, want dat moet toch gepland worden.

Voorlopig wens ik jullie, ook namens Fieke en de kleine straatjongen, veel liefs toe en naar alle waarschijnlijkheid tot heel snel!

Rimsky

Hoofdstuk 60: Vliegtickets

De navolgende fotobeelden komen uit een 8 mm. smalfilm welke is overgezet op video. De video is voorts op een cd overgezet en tijdens het afspelen zijn de foto’s vanaf de tv opgenomen.
Niet mooi, wel ingewikkeld!


La Oratava, 12 september 1973

Lieve allemaal,
Namens Fieke en de kleine Rims moet ik jullie hierbij nog hartelijk bedanken voor de leuke verjaardagskaarten. We hebben het dit jaar sober gehouden, samen met Edward en Nora zijn we bij Qui-qui-ri-quis (het kippenrestaurant) wezen eten, daarna thuis Mens-erger-je-niet gespeeld, zodat ook Rims er nog wat aan had. Klinkt misschien burgerlijk allemaal maar we hebben ontzettend gelachen. Met een glaasje wijn erbij wordt elk spel al heel snel leuk.


Verder hebben wij het behoorlijk druk. De zaken lopen goed, we hebben het, zo samen met Theo en Edward, best gezellig en de samenwerking loopt weer op rolletjes. Inmiddels is Helen ook weer terug uit Holland. Plotseling stond ze ’s morgens lachend met een kop koffie voor mijn neus en dus is ook de verstandhouding tussen ons weer normaal. Ik denk dat de verhuizing, het opknappen van haar huis, de spanning tussen Theo en mij, kortom alles bij elkaar net iets teveel voor haar was geworden.

Het volgende bericht is bijzonder gruwelijk..! Begin van de week kwam de eigenaar (de dueño) van de finca en de stal bij ons aan de deur en vertelde ons een afgrijselijk verhaal waar wij behoorlijk overstuur van zijn geraakt. Met de van ons overgenomen stal gaat het niet best, die jongens hebben kennelijk nu al een huurschuld en maken al het binnenkomende geld meteen op. Ze hebben weliswaar grote feesten bij hun nieuwe bar maar verzuimen om voedsel te kopen voor de paarden. Die zien er dan ook niet meer uit, worden afgeragd en onverzorgd voor de nacht op stal gezet. Om de kosten te drukken hebben ze, hoe haalt iemand het in zijn hoofd, de paarden fijngesneden bananenbladeren te eten gegeven en dat heeft catastrofale gevolgen gehad. Eén van de paarden heeft hierdoor koliek gekregen en dat kan voor een paard dodelijk zijn. Natuurlijk hadden de paarden bij ons er ook wel eens last van, maar dan gingen wij met zo’n paard het pad op en neer lopen, net zo lang tot het zich beter voelde. En dat kon heel lang duren... maar het is je materiaal en buiten dat, het zijn ook wel jouw beesten en daar zorg je nou eenmaal goed voor.
Maar dus niet bij die Duitse jongens, de volgende ochtend namelijk lag er in de stal een paard op de grond… dood! Paniek in de tent want hoe krijg je z’n honderden kilo’s wegend dood paard de stal uit. Met de auto en een sleepkabel hebben ze nog geprobeerd het kadaver uit de stal te slepen, maar het paard was al stijf en kon niet door de deur. Uiteindelijk heeft Helmut, je houdt het niet voor mogelijk, maar het is werkelijk waar, het paard in stukken gezaagd..!!!!
Je begrijpt, die twee anderen zijn misselijk weggevlucht en de dueño geloofde zijn ogen niet toen hij die slachtpartij aantrof. Ook hij is onpasselijk weggelopen en is ogenblikkelijk naar Fieke toe gekomen om het haar te vertellen. Helmut, die klootzak, heeft de restant van het geld nog steeds niet betaald en verwaarloost de paarden die in principe niet eens volledig zijn eigendom zijn.
De volgende dag zijn Fieke en ik verhaal gaan halen, maar er was niemand op het erf. Dus gingen wij naar het stadje om boodschappen te doen en ja, daar reed de auto van Heins net naar de benzinepomp. Wij stopten en laat nou uitgerekend Helmut, die butcher, met uitgestoken hand vriendelijk lachend naar ons toe komen lopen… en ik weet niet wat er gebeurde, maar met alle opgekropte woede en frustraties over het gebeurde gaf ik hem een oorvijg en tot mijn en ieders verbazing vloog hij met een boog over de motorkap van de auto op de grond. Hij was zo verbouwereerd dat hij niet eens de moeite nam om op te staan. Zonder verder een woord te zeggen stapte ik in onze auto en reed weg. Zo, dat luchtte op, maar ik trilde over mijn hele lichaam. Ik begrijp nog steeds niet waar al die kracht vandaan kwam.
Nou, een dag later moest ik, op verzoek van de ‘policia’, naar het politiebureau, want Herr Helmut had, via zijn advocaat, een klacht ingediend wegens mishandeling en ik moest dus een verklaring komen afleggen. Fieke deed voor mij het woord, ze spreekt nu eenmaal beter Spaans als ik, en ook de dienstdoende politieagent zat te walgen achter zijn bureau toen wij hem het hele verhaal vertelden. Hij begreep ons volledig, maar ja, hij moest toch een procesverbaal opmaken en ik zou later wel een bericht krijgen om voor de rechter te verschijnen. We wachten maar af.

Verder zijn wij bezig om tickets te ritselen voor een reis naar Holland. Fieke haar ouders zijn in oktober 35 jaar getrouwd en gaan dat feestelijk vieren. En natuurlijk wil Fieke ze verrassen om daar bij te zijn, dus wij doen ons uiterste best.
Zoals ik al eens eerder schreef hadden Jan en Loes via een reisleider van Arke Reizen goedkope tickets kunnen bemachtigen. Maar wat is goedkoop? Na ons eerste gesprek met Theo (zo heet die reisleider) waarbij hij nogal moeilijk deed (of was het misschien gewichtig doen?) vertelde hij dat hij helemaal niets kon regelen. Maar na een paar biertjes en de confrontatie met de namen van Jan en Loes, voor wie hij wel tickets had verzorgd, kon hij er niet meer onderuit en zal ons ook aan tickets helpen. Maar, begrepen wij uit zijn uitleg, dat hangt dan wel van de bezetting van zo’n vliegtuig af, als er plaats is dan kunnen wij eventueel mee. Zo’n ticket kost dan ongeveer fl. 250,- per persoon enkele reis. Maar wij mogen er met niemand verder over praten, want het is voor hem ook best ingewikkeld om aan tickets te komen. Maar, zo vertelde hij, als een vliegtuig een paar lege stoelen op de terugweg heeft dan willen ze die maar al te graag bezetten. Waarvan akte. We weten dus nog niet precies wanneer, maar wij horen nog van hem. Het kan misschien erg snel gaan dus kijk niet raar op als er een telefoontje vanaf Schiphol komt dat we daar plotseling zijn aangekomen!
Een ander probleem doet zich echter voor met onze paspoorten. Bij mij staat er al sowieso geen enkele stempel van aankomst in (net een nieuwe opgestuurd gekregen), maar bij Fieke staat er een stempel in haar paspoort die ze kreeg bij de haven toen ze met de containerboot in Tenerife aankwam. En zo’n stempel is maar geldig voor drie maanden, daarna moet het bij de vreemdelingenpolitie verlengd worden… en dat hebben wij nooit gedaan! In principe wonen wij hier dus zwaar illegaal en moeten dus proberen zo onopvallend mogelijk de paspoortcontrole te passeren. Veelal, en dat weet ik uit ervaring, wordt er niet vaak naar een paspoort gevraagd, bij twijfel worden er steekproeven genomen. Dus mocht je plotseling niets meer van ons horen dan weet je het hoe en het waarom…


Ook is er een vreselijk ongeluk gebeurd in Santa Cruz. Voorbij het vliegveld Los Rodeos begint de weg naar Santa Cruz langzaam naar beneden te gaan om later voorbij La Laguna steeds steiler te worden. Het is een behoorlijk brede weg en aan de rechterzijde van de weg naar beneden wordt het begrensd door hoge rotsen. Enkele dagen geleden moesten Theo en ik naar onze drukker in Santa Cruz en kwamen in een ongelofelijke ravage terecht. Normaal rijdt het vrachtverkeer hier stapvoets naar beneden, maar een volgeladen Coca-Cola vrachtwagen was door zijn remmen gegaan. Die wagen ging steeds sneller en omdat er geen houden meer aan was probeerde de chauffeur om zijn wagen af te remmen door langs de rotsen te schuren, maar dat was te laat en dus heeft die bestuurder zijn auto met man en macht tegen de rotsen gebotst met gevolg dat die wagen kantelde en ik weet niet hoeveel keer over de kop is geslagen. De weg was een grote zee van glas, van de vrachtwagen was niets over, van de chauffeur al evenmin. Vreselijk!


Spannende tijden gaan we tegemoet, maar wij houden de moed er nog even in en wensen jullie veel liefs en van ons allemaal een flinke pakkerd. Wellicht, zo God het wil, tot heel snel.

Rimsky