Lieve allemaal,
Nou, we weten in ieder geval dat we eind van de maand of begin volgende maand drie tickets voor Holland kunnen krijgen. Nou ja, krijgen..? Het ging echt moeizaam, volgens zeggen door die Arke-reisleider zitten de vliegtuigen hierheen tjokvol en dus op de terugreis ook, want iedereen gaat natuurlijk wel terug en Transavia vliegt alleen maar op vrijdag. Maar eind september begin oktober neemt het een beetje af en kunnen wij meevliegen.
Van de rechtbank kreeg ik bericht om te verschijnen inzake mishandeling!!! Met z’n tweëen zijn we gisteren naar de rechtbank hier in La Orotava gestapt en toen ik eindelijk, na een lange tijd wachten in de gang, werd afgeroepen om de rechtszaal binnen te gaan bleken wij in die grote zaal helemaal alleen te zijn, althans op de rechter na. Een wat oudere man was bezig om het procesverbaal nog even door te lezen en wenkte ons om dichterbij te komen. Toen hij opkeek zag ik hem verbaasd naar mij kijken of ik die ’dader’ wel was, dat magere mannetje..! Je kon gewoon zien dat hij zich niet kon voorstellen dat ik een potige Duitser had gevloerd. Het ergerde hem (én ons ook) dat Helmuth of zijn advocaat verstek hadden laten gaan en dat liet hij duidelijk merken met zijn symbolische strafmaat van 400 peseta’s (zeg maar zo’n fl. 20,-). Hij moest dit wel doen, zei hij, omdat de stukken ook naar de advocaat werden gestuurd. In een gemoedelijk gesprek wat daarna volgde vroeg hij aan Fieke, toen hij hoorde dat wij binnenkort naar Holland op vakantie gingen, of ze niet een klein pakje wilde meenemen voor een vriendin van hem die in Den Haag woonde. We waren al dik tevreden met de boete die hij mij had opgelegd en dus konden wij dát natuurlijk niet weigeren en toen hij het pakje uit zijn aktetas opdiepte was het zo klein dat er denkelijk een ring in zit. Voor overgewicht hoeven we ons dus niet druk te maken! Al met al is het allemaal met een sisser afgelopen en wat schetst onze verbazing dat wij diezelfde middag nog van Pablo hoorden dat Helmut van het eiland was gevlucht… hij had de politie over de vloer gehad en wat hij had gedaan was kennelijk strafbaar, want je kunt niet zo maar een paard op andermans terrein begraven! Nu staan die Heinz en Achim er alleen voor. Wij, maar ook Pablo, denken dat ze het niet redden. De groepen die op het paard naar zijn bar komen worden steeds kleiner en de paarden zien er niet uit. Dit soort verhalen doet ons bijzonder veel pijn, maar we hebben er, gelukkig maar, niets meer over te vertellen. En ook te druk om er steeds maar aan te denken.
Mijn Ford Consul heb ik uiteindelijk ook nog netjes kunnen verkopen, als je alles bij elkaar optelt en aftrekt dan heb ik vrijwel voor niks gereden. En we hebben er toch ons plezier van gehad. Gek genoeg vond ik het maar niets zo’n kale plek voor onze deur. Maar alles went.
Kleine Rims spreekt nu echt al goed Spaans, hij doet het goed op school maar vindt het overblijven tussen de middag maar zo zo. Hij krijgt maar raar eten, vindt hij, vis en chips en sla. En hij houdt helemaal niet van sla en al helemaal niet van vis, zeker niet met al die graten! Op school vindt hij het verder wel leuk. Maar het liefst van alles speelt hij hier gewoon op de straat.
Ja, het is maar een kort briefje, maar er is verder niet veel gebeurd. Alles gaat z’n gangetje, iedereen is tevreden. Wat wil je nog meer?
En nu maar afwachten op het bericht dat we de tickets kunnen ophalen, eigenlijk best vervelend als je niet precies weet wanneer dat is, zeker ook met de werkzaamheden, want dat moet toch gepland worden.
Voorlopig wens ik jullie, ook namens Fieke en de kleine straatjongen, veel liefs toe en naar alle waarschijnlijkheid tot heel snel!
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten