Hoofdstuk 69: Verdriet om Taco

La Oratava, 20 maart 1974


Lieve allemaal,

Wij hebben een vervelende en droevige tijd achter de rug, Taco is dood!
We merkten al een tijdje dat het beestje lusteloos was, hij at steeds minder en tenslotte ging het lopen hem ook steeds slechter af. Toen wij begrepen dat het niet om een ziekte van voorbijgaande aard was zijn Fieke en ik naar de dierenarts gereden. Taco was zo zwak dat we hem in een kartonnen doos op een dekentje hebben vervoerd. De dierenarts constateerde, en daar waren al bang voor, dat het om de hondenziekte ging. Hij vertelde ons, althans aan Fieke want ik verstond er geen bal van, dat de kans op genezing nihil was en dat er maar één oplossing was en wel de spuit! Hij vroeg waar het hondje vandaan kwam en toen Fieke hem vertelde dat Taco uit een kennel kwam en ook papieren had dat hij tegen hondenziekte was ingeënt, keek hij alleen maar bedenkelijk. Hij zei het niet met zoveel woorden, maar het kwam er op neer dat de kennel niet zo goed bekend staat en ze het ook niet zo nauw nemen met een en ander, met andere woorden, er wordt daar met papieren geknoeid!
Maar op dat moment was het natuurlijk niet onze grootste zorg, wel het moment dat de arts een injectienaald in Taco liet verdwijnen en dat terwijl dat lieve beest ons zó hulpeloos en treurig aankeek. Daarna konden wij, maar niet voordat er betaald moest worden, met de doos en onze verdoofde Taco naar de auto. Fieke had de doos op haar schoot en ze voelde de laatste stuiptrekkingen van onze Snuffeltje. Ik zeg het zonder schroom, we zaten te janken als kleine kinderen.
Thuisgekomen hebben wij op het braakliggende terrein voor ons huis een gat gegraven en Taco met doos en al begraven. En toen kwam er nog zo’n vervelend moment en dat was Rimsky’s thuiskomst uit school. Het eerste wat hij vroeg was natuurlijk hoe en waar Snuffeltje, zoals wij Taco meestal noemden, was. Fieke vertelde hem dat hij zo ziek was en nu in de hemel was. ”Oh,” zei hij, ”dan is hij nu bij Jezus!” Ja, de katholieke school doet zijn werk goed. Maar ’s middags had hij, samen met zijn Spaanse vriendinnetjes het graf op het landje ontdekt en had het weer uitgegraven! Kwaad kwam hij naar binnen stormen om Fieke te beschuldigen dat ze had gelogen want Snuffeltje was helemaal niet in de hemel maar lag nog gewoon in een doos! Hoe leg je zoiets uit aan een kind?
Wij hebben alles weer netjes ingegraven en langzamerhand is Rimsky het voorval vergeten. Ook het feit dat we verhuisplannen hebben werkte daar aan mee. Gisteren ontvingen wij een brief van Fieke haar ouders en daarin vertelden ze ons dat ze in april naar Tenerife willen komen om ons te bezoeken. Fieke was blij verrast en verheugt zich enorm. Fijn voor haar dat ze eindelijk haar ouders op bezoek krijgt. Alleen, ons huis in La Oratava zullen ze niet meer zien omdat wij net besloten hebben om in Puerto de la Cruz te gaan wonen. We kregen een tip van een iemand die Fieke goed kent dat er een mooi huis te huur was, groot genoeg om in te wonen en zelfs om de zaak er in te huisvesten. Wij hadden het er al over gehad om het huis boven ons maar op te geven, want het kost een hoop geld en ik kan het uit de studio-opbrengsten voorlopig niet bekostigen. Ook de samenwerking met Didier (onze lachende huisgeit) is beëindigd. Elke opdracht die hij moest uitvoeren moest ik overmaken en buiten het feit dat het veel tijd kostte begon het ook behoorlijk duur te worden, grafische materialen zijn nou eenmaal niet goedkoop. Verder had ik het idee dat Didier niet begreep waar hij mee bezig was. Dus hebben wij een serieus gesprek gevoerd en heb ik hem meteen verteld dat wij gingen verhuizen en voor hem daar geen plaats was. Wel zijn wij als goede vrienden uit elkaar gegaan, maar ik had wel medelijden met hem, hij vond het hier veel prettiger dan bij de cerámica van Vincente.
Inmiddels is Theo hier ook al een paar keer geweest en we hebben elkaar maar weer de hand geschud. Tenslotte hebben wij door Donde y Que veel met elkaar te maken. Hij brengt kopij en advertentiemateriaal en ik moet het dan op de composer zetten en de advertenties maken. Verder gaan we weer samen naar onze drukker Maype in Santa Cruz en op de terugweg hebben wij dan gewoontegetrouw een kleine pauze in een restaurant even voorbij het vliegveld van Los Rodeos. ’Los Limones’, zoals die zaak heet, heeft de heerlijkste tapas waarvan wij de pulpo (inktvis) het lekkerste vinden. Hoe ze het maken weet ik niet, maar er zitten kleine stukjes paprika, tomaat, olijven en natuurlijk inktvis in een zoetzure heldere olie/azijnsaus. We zijn er bijna niet weg te slaan. Nee, Theo vindt het maar niks dat de hele studio nu bij mij zit, maar belangrijker, hij begint er aan te wennen dat voor elke opdracht nu meteen afgerekend moet worden. Boter bij de vis, trouwens hier op Tenerife de normaalste zaak van de wereld!
Fieke werkt nu grotendeels voor de cerámica van Vincente, ze is helemaal vrij en kan doen en laten wat ze wil. Ideaal omdat ze haar tijden kan aanpassen naar de schooltijden van Rims.
En dan nu ons nieuwe huis. Het ligt aan een steile weg omhoog, een vrijstaande woning. Groot parkeerplaats voor ons en de buren, een trapje leidt tussen de bouganville naar de voordeur. In de hal een grote marmeren trap naar boven. Boven is een grote woonkamer en een keuken plus een grote ruimte met een toilet. Hier komt mijn werkruimte, de toilet wordt de donkere kamer. De woonkamer heeft een groot zonneterras. Aan de andere kant staan meters hoge ficusbomen. Beneden heb je zowel rechts als links van de trap slaapvertrekken, beide voorzien van eigen bad en toilet. Het geheel is volledig gemeubileerd en de keuken is compleet. Een heel apart huis, een soort kubusvorm waarbij de eerste verdieping rondom glazen wanden heeft voor een magnifiek uitzicht, af te sluiten met gordijnen. Moeilijk te vertellen, je moet het maar zelf komen bekijken.

Tot zover deze brief, ik wens jullie het allerbeste en ontvang een dikke kus van ons allen.

Rimsky

P.S. Het adres wordt vanaf 1 april Calle Belgica – Palillo 8 – Puerto de la Cruz - Tenerife

Hoofdstuk 68: Een nieuwe start

La Oratava, 8 maart 1974

Lieve allemaal,

Het huis boven ons hebben wij nu in gebruik genomen en de woonkamer doet nu dienst als studio annex ontvangkamer voor onze klanten. Natuurlijk verwacht ik niemand, klanten komen hier nooit over de vloer. De keuken heb ik omgetoverd als donkere kamer, mooier kon het niet, alles is bij de hand zoals een grote aanrecht met water en electra. Ik heb een vergrotingskoker aangeschaft voor de donkere kamer die ik nodig heb om de getypte teksten op de composer om te zetten op lithofilm en/of printjes te maken voor mijn werk.
Sinds kort heb ik ook een hulpje die in de donkere kamer werkt, Didier genaamd. Didier is een Franse jongen en een vriend van Caty, de verkoopster in Vincente z’n cerámicawinkel. Didier zat zich te pletter te vervelen en liep iedereen voor de voeten zodat Vincente mij wanhopig vroeg of het misschien een baantje voor hem was. De communicatie tussen Didier en mij verloopt moeizaam, hij spreekt Spaans met een Frans accent, voor mij onverstaanbaar en ik Spaans met een Hollands accent, voor hem onverstaanbaar. Dus hebben wij besloten om met elkaar Engels te praten. Zo goed en zo kwaad als mogelijk heb ik hem uitgelegd hoe een en ander werkt en waarvoor het dient. Naar mijn idee begrijpt hij er geen laars van en meestal moet ik het dan zelf weer over doen. Maar, hoe gek het ook klinkt, we hebben toch wel samen pret. Erg jammer dat Edward niet samen met mij wilde werken, maar even goede vrienden hoor. Ik kan mij wel voorstellen dat hij 4x per dag de afstand La Matanza/La Orotava te ver vond, zeker nu er niet zoveel werk is.
Ook Bob, onze goede vriend en voormalige staljongen stond weer plotseling voor onze neus. Of we hem alsjeblieft konden helpen, hij was volkomen berooid en had geen onderdak. Tijdens een nachtelijke overnachting op het strand (nou ja, als je een hoop rotsblokken een strand wilt noemen) is hij door een paar Spanjaarden gemolesteerd en hoewel hij zo sterk is als een beer, waren drie potige jongens iets teveel voor hem. Die jongens zullen dit pijnlijke avontuur waarschijnlijk niet snel vergeten, maar toch zag Bob er ook behoorlijk gehavend uit en we hebben hem dus maar onderdak aangeboden, maar wel met de mededeling dat hij zo snel als mogelijk iets anders moest zoeken. We hebben boven natuurlijk ook twee slaapkamers en een badkamer, maar we willen toch vrij zijn. Ik heb hem de tip gegeven om maar eens naar Theo en Helen te gaan omdat naast de studio van Edward nóg zo een ruimte leeg stond. Dat heeft hij gedaan en Helen, die kennelijk weer uit Holland teruggekeerd is, heeft meteen van zijn verzoek gebruik gemaakt en hem die ruimte toegezegd inclusief maaltijden als hij dan wel, in plaats van huur, allerlei karweitjes in en om het huis zou verrichten. En dat is natuurlijk een mooi voorstel waar hij meteen gebruik van maakte. En zo zijn we weer helemaal op onszelf!

Vincente nodigde ons enige tijd geleden uit voor een etentje bij Pablo en tijdens het eten nam het gesprek een merkwaardige wending, het ging plotseling over abortus. Hoe moeilijk dit onderwerp in Spanje lag en het nog steeds een schande was als een vrouw zwanger was zonder getrouwd te zijn en het zelfs nog gebeurde dat zo’n vrouw uit de familie werd verstoten. Kortom, om een lang verhaal kort te maken, hij vertelde verder dat het zijn vorige verkoopster in de cerámica was overkomen en of Fieke eventueel bereid was om, op zijn kosten, naar Holland te reizen om zijn voormalige medewerkster een abortus te laten ondergaan. Nou, wij begrepen meteen dat je niet zoveel kosten gaat maken om een medewerkster uit je winkel te laten behandelen en dat hij zich kennelijk schuldig voelde, temeer ook omdat Vincente een vrouw en kinderen heeft en zich als zakenman geen schandaal kan veroorloven.
Fieke heeft toen ingestemd om, nu het nog kon, naar Nederland te reizen en in het Bloemenhovekliniek in Heemstede Milagros, zoals zijn voormalige verkoopster heette, te laten helpen. Het moest allemaal zo snel mogelijk en niemand mocht er uiteraard lucht van krijgen. Milagros, die ook in de buurt van Malaga woont, is met een smoes dat ze voor een paar dagen weer naar Tenerife zou gaan om in de winkel te helpen vanaf hier met Fieke naar Nederland afgereisd en alles is voorspoedig en snel gegaan. Ze hebben beiden bij Roos en Hans in Culemborg overnacht en vier dagen later zijn ze weer op Tenerife aangekomen. Tja, het was, volgens Fieke, geen prettige reis, Milagros was, wellicht door de omstandigheden, zeurderig en dus niet het meest gezellige gezelschap. Voor Fieke was het hoofdzakelijk veel reizen en nog véél meer wachten. Hoogst vermoeid en dolblij is ze weer terug op haar honk teruggekeerd.

Zo, tot zover deze brief, ik wens jullie, ook namens Fieke en Rimsje en Snuffeltje (die lusteloos en een beetje ziek is) het allerliefste en van ons allemaal een smakkert.

Rimsky