Lieve allemaal,
Inmiddels zijn Fieke haar ouders weer terug naar Holland, maar als wij het goed hebben begrepen dan zouden jullie direct na hun aankomst bij elkaar komen om ervaringen uit te wisselen.
Ma Körner zat op weg van het vliegveld naar Puerto de la Cuz vol bewondering te kijken naar al het bloemenpracht. ’’Veel mooier dan op Corsica”, vond ze. Bij ons huis aangekomen stonden ze beiden vol verbazing te kijken naar de huizenhoge ficussen in onze tuin en de volop bloeiende bouganville bij de ingang naar ons huis. Prachtig vonden ze ons huis, heerlijk zo’n balkon met uitzicht op Puerto de la Cruz.
Verrassend vonden ze het dat ze een logeerruimte hadden helemaal voor zich zelf.
De eerste avond gingen wij naar het vlakbij gelegen restaurant Los Papagayos om een hapje te eten, fantastisch gezellig vonden ze het, lekker gegeten en nagetafeld, daarna moesten wij weer naar boven wandelen. Wij zijn het langzamerhand wel gewend, maar ma Körner kon het niet bolwerken, zo steil, puffend en steunend probeerde ze naar boven te komen, maar na een paar meter kon ze niet meer. Enfin, hoewel het misschien niet verder is dan 100 meter heb ik toch maar de auto gehaald en ze naar huis gereden.
Hoogtepunt was een rondtocht over het eiland, pa Körner raakte niet uitgekeken op de kleurenpracht van de lavawanden langs de weg naar de krater Las Cañadas. De velden vol gestolde lavabrokken maakten indruk, nee, zoiets hadden ze nog nooit gezien.
Op weg naar de vulkaan El Teide kom je langs een restaurant waar wij meestal even stoppen voor sanitaire noodzakelijkheden en om meteen iets nuttigen. Zo ook nu, we zaten heerlijk buiten in de zon te babbelen toen plotseling een auto voor het terras stopte en met veel kabaal en bekend gelach een drietal heren uitstapten. Het bleken Pablo, pastoor Don Jesus en een collega te zijn. Binnen de kortste keren was de rust weg, vloeide de wijn rijkelijk en was pa Körner in gesprek met de heren in… het Latijn! Verbazingwekkend, maar ze begrepen elkaar. Echt lachen, de dag kon niet meer stuk. Later zijn we verder naar El Roque gereden waar pa Körner en Pablo, licht aangeschoten, op een rots luid onduidelijke liederen zaten te zingen met naast zich een duizelingwekkende diepte.
Kortom, we moesten beloven zo snel mogelijk als gasten bij Pablo te komen eten. Ma Körner lachte vrolijk mee, maar begreep er werkelijk niets van.
Het etentje bij Pablo enkele dagen later is op een kleine drama uitgelopen. We waren er al aan het eind van de middag en ook hier vloeide de eigen gemaakte wijn van Pablo rijkelijk. Het eerste glas bij voorkeur drinken met dichtgeknepen neus, de tweede gaat al beter en daarna is het nog maar een kwestie van inschenken en drinken. Pa Körner was uitgelaten en had met iedereen de grootste pret, het eten smaakte goed, de wijn nog beter.
Hoe wij thuis gekomen zijn zal wel altijd een raadsel blijven, maar eenmaal in bed werd er even later bescheiden tegen onze slaapkamerdeur geklopt en daar stond ma Körner met naast zich een hoogst ontstelde pa. Of we even konden komen helpen? Hij had, wellicht door een hoeveelheid iets te veel wijn moeten overgeven en tot zijn grote schrik merkte hij na afloop dat niet alleen zijn maaginhoud maar óók zijn gebit was verdwenen. Hij trachtte nog om zijn boventanden te redden door zijn arm in het toilet te steken op zoek naar zijn prothese, maar de afvoer gaat diep de grond in en dus is weg ook werkelijk weg! Tja, we hebben heus wel veel meegemaakt, maar daar sta je dan…
De volgende morgen is Fieke meteen met haar vader naar een tandarts in de buurt gereden en de conclusie was even simpel als duidelijk: een nieuw gebit! Het heeft een paar dagen geduurd en we lieten ons niet uit het veld slaan en deden wat we wilden doen. Calamaris eten op het zwarte zandstrand van San Marcos, kip eten in Los Cristianos, voor ons heerlijk, voor pa Körner een tantaluskwelling, hoe krijg je een bruin gegrilde kippepoot zonder boventanden afgekloven? En wijn drinken was er uiteraard ook niet meer bij. Lief was het dan ook dat Pablo, toen hij het gebitverhaal had gehoord, ons meteen uitgenodigde om een speciaal voor pa Körner maaltijd te bereiden die ook voor hem makkelijk was in te nemen, puchero genaamd. Toevalligerwijs ook mijn lievelingsgerecht.
Toen Fieke en haar vader uiteindelijk het gebit zijn gaan ophalen stond ons weer een verrassing te wachten, de tanden waren namelijk veel te klein uitgevallen. Voor ons een komisch gezicht, maar een vreemde zag natuurlijk niets. Maar belangrijker… hij kon weer eten en dát heeft hij flink ingehaald.
Hoogst vreemd vonden ze het overigens dat als zij ’s avonds moe naar bed gingen wij nog de stad ingingen omdat het avondleven dan pas begint. Maar ze hebben wel, verzekerden zij ons, ondanks het vervelende tandenverhaal de vakantie van hun leven gehad en dat klonk dan weer als muziek in onze oren. Woeste tijden, en dát met je schoonouders, maar jullie kunnen er over meepraten want het is weer bijna een jaar geleden dat jullie hier waren en wij papa zijn verjaardag bij Pablo hebben gevierd. En ook toen wist ik niet hoe ik beneden was gekomen.
En daarom, last but not least, wil ik papa alvast geluk wensen met zijn verjaardag a.s. 30 april, dat je maar een gezellige dag, of voorzover je overdag moet werken, avond mag hebben. We zullen er eentje nemen op je gezondheid, misschien zelfs wel twee. Nog vele jaren in goede gezondheid namens ons allen toegewenst.
Veel liefs van ons allen, dikke kussen en tot de volgende brief.
Rimsky
