Hoofdstuk 68: Een nieuwe start

La Oratava, 8 maart 1974

Lieve allemaal,

Het huis boven ons hebben wij nu in gebruik genomen en de woonkamer doet nu dienst als studio annex ontvangkamer voor onze klanten. Natuurlijk verwacht ik niemand, klanten komen hier nooit over de vloer. De keuken heb ik omgetoverd als donkere kamer, mooier kon het niet, alles is bij de hand zoals een grote aanrecht met water en electra. Ik heb een vergrotingskoker aangeschaft voor de donkere kamer die ik nodig heb om de getypte teksten op de composer om te zetten op lithofilm en/of printjes te maken voor mijn werk.
Sinds kort heb ik ook een hulpje die in de donkere kamer werkt, Didier genaamd. Didier is een Franse jongen en een vriend van Caty, de verkoopster in Vincente z’n cerámicawinkel. Didier zat zich te pletter te vervelen en liep iedereen voor de voeten zodat Vincente mij wanhopig vroeg of het misschien een baantje voor hem was. De communicatie tussen Didier en mij verloopt moeizaam, hij spreekt Spaans met een Frans accent, voor mij onverstaanbaar en ik Spaans met een Hollands accent, voor hem onverstaanbaar. Dus hebben wij besloten om met elkaar Engels te praten. Zo goed en zo kwaad als mogelijk heb ik hem uitgelegd hoe een en ander werkt en waarvoor het dient. Naar mijn idee begrijpt hij er geen laars van en meestal moet ik het dan zelf weer over doen. Maar, hoe gek het ook klinkt, we hebben toch wel samen pret. Erg jammer dat Edward niet samen met mij wilde werken, maar even goede vrienden hoor. Ik kan mij wel voorstellen dat hij 4x per dag de afstand La Matanza/La Orotava te ver vond, zeker nu er niet zoveel werk is.
Ook Bob, onze goede vriend en voormalige staljongen stond weer plotseling voor onze neus. Of we hem alsjeblieft konden helpen, hij was volkomen berooid en had geen onderdak. Tijdens een nachtelijke overnachting op het strand (nou ja, als je een hoop rotsblokken een strand wilt noemen) is hij door een paar Spanjaarden gemolesteerd en hoewel hij zo sterk is als een beer, waren drie potige jongens iets teveel voor hem. Die jongens zullen dit pijnlijke avontuur waarschijnlijk niet snel vergeten, maar toch zag Bob er ook behoorlijk gehavend uit en we hebben hem dus maar onderdak aangeboden, maar wel met de mededeling dat hij zo snel als mogelijk iets anders moest zoeken. We hebben boven natuurlijk ook twee slaapkamers en een badkamer, maar we willen toch vrij zijn. Ik heb hem de tip gegeven om maar eens naar Theo en Helen te gaan omdat naast de studio van Edward nóg zo een ruimte leeg stond. Dat heeft hij gedaan en Helen, die kennelijk weer uit Holland teruggekeerd is, heeft meteen van zijn verzoek gebruik gemaakt en hem die ruimte toegezegd inclusief maaltijden als hij dan wel, in plaats van huur, allerlei karweitjes in en om het huis zou verrichten. En dat is natuurlijk een mooi voorstel waar hij meteen gebruik van maakte. En zo zijn we weer helemaal op onszelf!

Vincente nodigde ons enige tijd geleden uit voor een etentje bij Pablo en tijdens het eten nam het gesprek een merkwaardige wending, het ging plotseling over abortus. Hoe moeilijk dit onderwerp in Spanje lag en het nog steeds een schande was als een vrouw zwanger was zonder getrouwd te zijn en het zelfs nog gebeurde dat zo’n vrouw uit de familie werd verstoten. Kortom, om een lang verhaal kort te maken, hij vertelde verder dat het zijn vorige verkoopster in de cerámica was overkomen en of Fieke eventueel bereid was om, op zijn kosten, naar Holland te reizen om zijn voormalige medewerkster een abortus te laten ondergaan. Nou, wij begrepen meteen dat je niet zoveel kosten gaat maken om een medewerkster uit je winkel te laten behandelen en dat hij zich kennelijk schuldig voelde, temeer ook omdat Vincente een vrouw en kinderen heeft en zich als zakenman geen schandaal kan veroorloven.
Fieke heeft toen ingestemd om, nu het nog kon, naar Nederland te reizen en in het Bloemenhovekliniek in Heemstede Milagros, zoals zijn voormalige verkoopster heette, te laten helpen. Het moest allemaal zo snel mogelijk en niemand mocht er uiteraard lucht van krijgen. Milagros, die ook in de buurt van Malaga woont, is met een smoes dat ze voor een paar dagen weer naar Tenerife zou gaan om in de winkel te helpen vanaf hier met Fieke naar Nederland afgereisd en alles is voorspoedig en snel gegaan. Ze hebben beiden bij Roos en Hans in Culemborg overnacht en vier dagen later zijn ze weer op Tenerife aangekomen. Tja, het was, volgens Fieke, geen prettige reis, Milagros was, wellicht door de omstandigheden, zeurderig en dus niet het meest gezellige gezelschap. Voor Fieke was het hoofdzakelijk veel reizen en nog véél meer wachten. Hoogst vermoeid en dolblij is ze weer terug op haar honk teruggekeerd.

Zo, tot zover deze brief, ik wens jullie, ook namens Fieke en Rimsje en Snuffeltje (die lusteloos en een beetje ziek is) het allerliefste en van ons allemaal een smakkert.

Rimsky