Hoofdstuk 70: Verhuisd naar Puerto de la Cruz

Puerto de la Cruz, 2 april 1974

Lieve allemaal,

Wij zijn verhuisd! Ik schrijf deze brief dan ook op ons nieuwe balkon, de temperatuur is warm, zoals altijd een paar graden warmer als in La Orotava en dat komt omdat het hier een stuk minder hoog is. Wel denk ik dat het hier alles bij elkaar toch nog altijd zo’n 50 meter boven de zeespiegel ligt.
Het voordeel van gemeubileerd huren is dat je snel verhuisd bent, je propt je koffers vol met kleren, de kleine spullen gaan in een paar dozen, alles de auto in en je bent over. In Fieke haar auto kon er bijna alles in één keer in. Niet omdat wij zo weinig spullen hebben, wel omdat met de achterbank omlaag de auto groter is dan je op het eerste gezicht zou vermoeden.
Het is werkelijk een heel mooi huis, heel apart ook. En je zit binnen een mum midden in het centrum van Puerto de la Cruz. De meubilering en de keuken is, kwalitatief gezien, van een iets mindere kwaliteit dan we gewend waren, maar over het geheel gezien is alles prima in orde. In La Orotava waren wij de eerste bewoners en daar was alles splinternieuw, dit huis is al meerdere malen verhuurd geweest, vandaar. Maar desalniettemin zijn wij dik tevreden, mijn werkruimte voldoet en er druppelt nog steeds werk binnen.
Inmiddels is er wel concurrentie bijgekomen door een Duitser die hier ook een reclamestudio is begonnen. Enkele maanden geleden kwam hij bij ons in La Matanza om te praten over een eventuele samenwerking, maar Theo was daar zó op tegen, dat ik me, hoewel zeer tegen mijn zin, maar bij heb neergelegd. Maar die jongen is niet stil blijven zitten en haalde inmiddels veel Duitse klanten binnen. Ja, Duitsers onder elkaar, hè. Ook heeft hij contact met Volkhart (onze financier van Donde y Que) en heeft, wel of niet met eigen geld, een composer aangeschaft. Wel toevallig allemaal. Maar voorlopig komt ook hij bij mij om een en ander op film te laten zetten, maar hoe lang blijf ik nog koning éénoog in het land der blinden? Ik moet maar eens snel verkennen hoe het verder moet, de spoeling wordt steeds dunner. De plannen om me te gaan oriënteren op het zelf maken van 4-kleuren litho’s krijgen wel steeds meer mijn interesse. Maar daar zal ik wel voor naar Nederland moeten, het Spaans van mij is te zwak om mij de techniek hier eigen te maken, en je moet het toch van íemand leren.
Fieke’s ouders komen over een paar dagen op Tenerife aan en wij zijn heel benieuwd hoe ze het hier zullen vinden. Zoals ik al eerder schreef krijgen ze een eigen slaapvertrek met badkamer en een apart toilet ter beschikking en dat moet ze een vrijer gevoel geven, omdat ze, voor zover wij weten, ’s middags graag rusten.
Fieke brengt vanaf nu Rimsky ’s morgens naar school in La Orotava en ik haal hem dan ’s middags weer op. Tussen de middag blijft hij daar eten. Maar dat had ik al eens verteld, hij vindt dat eten tussen de middag maar niks. Het sporten erna vindt hij dan wel weer leuk. Hij mocht kiezen uit judo, gitaar spelen of voetbal en het is het laatste geworden. Nee, nog een wonderkind bij de Karten’s, nu als gitarist, zit er niet in… misschien een tweede Cruijff! ’Kroeief’, zoals hij hier heet.
Edward en Nora hebben ons te kennen gegeven, maar daar zullen je misschien meer vanaf weten dan wij, dat ze weer naar Holland terug willen. Edward kan het niet bolwerken, er wordt erg laks betaald en ook daar kunnen wij over mee praten. Maar zonder een buffer is het moeilijk overleven, de kosten gaan gewoon door en er is, op dit moment, nog steeds geen zicht op betere tijden. Wel komen er, volgens de berichten op de tv, steeds meer toeristen naar Tenerife. Maar voor vele ondernemers is dat te laat.
Voorlopig gaan we het gezellig maken met Fieke’s ouders en veel van het eiland laten zien. Gelukkig heb ik daar nu ook wat meer tijd voor, dus is de malaise wel ergens goed voor!

Wij wensen jullie veel liefs en het allerbeste, een goede gezondheid en ontvang van ieder van ons een flinke pakkerd.

Rimsky