Hoofdstuk 76: Afscheid met een staartje

Puerto de la Cruz, 28 augustus 1974

Lieve allemaal,

Tot nu toe hebben wij taal noch teken van jullie gehoord. Ik weet dat jullie niet direct linea recta naar huis zouden rijden, maar papa zal inmiddels toch wel weer aan het werk zijn, denk ik. Maar goed, zoals altijd zal je zien dat wij morgen toevallig weer een brief krijgen, zo is het tenminste altijd al geweest.
Onze voormalige Hollandse manegeklant en huiskapper Ad en zijn vriendin zijn inmiddels weer vertrokken en wij hebben er eigenlijk weinig last van ondervonden. Het feit dat ze een eigen appartement in ons hotel hadden betekende voor beide partijen meer privacy en ze waren erg gesteld om zichzelf te vermaken. Een etentje bij Pablo was helaas geen succes, Ad vond het maar niks en at ook niks! Als zoon van een Hollandse slager was hij wel beter vlees gewend, Fieke heeft het Pablo niet zo direct verteld toen ze het eten onaangeroerd lieten staan, maar Pablo was toch behoorlijk pissig op ze, voor hem hoefden ze nooit meer te komen!
De kleine, die wij met het oog op ons vertrek naar Nederland niet meer naar school sturen (overigens is er nog schoolvakantie) is van ’s morgens vroeg tot laat in de middag in of bij het zwembad te vinden. Hij is dol op water en zwemt, op zijn manier weliswaar, als de beste. Een dagje uit betekent voor hem een straf. Het weer is vanaf onze aankomst hier nog niet slecht geweest en een zwembad betekent hier geen overbodige luxe.
De films die ik zowel in Holland en de vakantie in Segovia evenals onze terugreis heb gemaakt zijn erg leuk geworden. Die krijgen jullie nu snel te zien.
Onze televisie hebben we inmiddels tegen een goede prijs weten te verkopen. En daar zal het wel bij blijven. Fieke haar auto kunnen we ook van de hand doen, maar tegen heel wat minder dan we ons hadden voorgesteld. De composer kan ik zo kwijt aan een verzekeringskantoor, maar zo lang ik er nog (eventueel) mee kan werken verkoop ik het nog niet, maar in Holland heb ik zoiets niet nodig en dan is het fijn om te weten dat er belangstelling voor is.
Mijn eigen auto neem ik mee naar Holland, hier verkopen zal moeilijk zijn, voor het bedrag wat ik er voor wil hebben koop je hier de grootste nieuwe grote Seat en nu er ook nog een nieuw model, de Passat, op de markt is zal er weinig belangstelling voor mijn auto bestaan. Na drie maanden kan ik mijn auto in Nederland importeren en er dus mee door blijven rijden, de auto is nog vrij nieuw, ziet er nog prachtig uit en ik kan er dus nog lang plezier van hebben. In ieder geval komen wij dus per auto terug naar Holland. Zo, we gaan nu even lunchen in het restaurant hier beneden, straks weer even verder.

Gistermiddag (het is nu een dag later), tijdens onze lunch, kwam Theo ons een heel goede reis wensen. Dat was erg sympathiek, ik had hem nooit verwacht maar was toch blij dat wij als goede vrienden uit elkaar gingen. Theo was de deur nog niet uit of
Jan en een zekere Math kwamen ons de hand schudden en een goede reis en toekomst in Nederland wensen. Math is een projectontwikkelaar en zijn bedrijf bouwt appartementgebouwen die dan als een heel complex wordt verkocht. Zo heeft hij diverse gebouwen in Puerto de la Cruz gebouwd en is nu bezig met een appartementengebouw in La Romantica, hoewel dat tijdelijk is stopgezet, waarom weet ik ook niet. Hoewel hij dus ook Nederlander is kenden we hem beslist niet. Hij vertelde in Bussum een reclamebureau te hebben gehad waar hij onder andere een systeem met spaarzegel had ontwikkeld. Hij heeft de hele handel, toen alles goed liep, verkocht en is als miljonair hier naartoe gekomen. Maar het nietsdoen beviel hem niet en zo is hij dus in de vastgoedsector terechtgekomen. Kortom, ook hij was dus met Jan hier om ons vaarwel te wensen. We dronken op de valreep nog een biertje, maar ik kon het niet al te laat maken omdat ik nog de laatste spullen in de kist moest doen om daarna de deksel er op te spijkeren. De volgende dag zouden wij bellen dat de kist kon worden opgehaald. Maar zover zou het niet komen… het werden twee biertjes, en daarna nog één om het af te leren en om vijf uur zaten we nóg in de bar. Math zei dat wij echt niet van het eiland afmochten omdat hij mij nodig had! Ik zou, met mijn achtergrond, verstand van drukken hebben en dat was precies wat hij nodig had. Ik moest namelijk de offsetpers van zijn zaak gaan bedienen en zou daarvoor ook betaald worden. Maar ik vertelde hem dat ik wel op de studio van een drukkerij had gewerkt maar nog nooit een drukpers had aangeraakt en daarom ook niets in deze voor hem kon betekenen. Maar het wilde er bij hem niet in, ik kon ontwerpen en dus ook een drukmachine bedienen! Daarop vroeg hij wat wij zoal nodig hadden voor onze living zoals in het appartementhotel wonen, de kosten om Rimsky op school te houden, de autokosten en de verdere kosten. Toen Fieke hem vertelde hoe hoog ze die schatte reageerde hij laconiek dat hij vanaf morgen (vandaag dus) onze kosten ging betalen en dat hij mij dan meteen kwam ophalen om de drukpers en de ruimte waar het stond te laten zien. Na het zoveelste biertje dachten Fieke en ik dat het morgen wel allemaal vergeten zou zijn, dus hebben wij het allemaal niet zo serieus genomen. Maar Math kwam keurig volgens afspraak vanmorgen in ons hotel, had een envelop met geld bij zich en vroeg of ik klaar was om mee te gaan. Het was echt even slikken, ons hele plan om te vertrekken stond op de tocht. In een grote Amerikaanse Oldsmobile (die hij op blote voeten reed!) bracht hij mij bij zijn huis in La Romantica, een groot ijzeren hek ging automatisch open en wij reden een enorme lange oprijlaan op. Aan het einde stond nog een batterij auto’s, allemaal Amerikaanse auto’s en een Mercedes sportcabriolet. Van mijn vrouw, zei hij. Toen liepen wij, weer via een poort in een hek, naar het zwembad in zijn tuin. Bij het zwembad was een ruime overdekte bar met een grote barbecue en een tafel zo’n 20 mensen en daarnaast een gebouw met een tweetal prachtig betegelde doucecabines met daarnaast een grote ruimte, ook helemaal betegeld plus een grote keukenaanrecht. Tegen een van de wanden stond de offsetmachine, in een stelling ernaast een grote hoeveelheid blikken inkt in diverse kleuren en verder flessen met chemicaliën of iets dergelijks en een grote stapel papier in pakken. ’Nou, dit wordt dus jouw ruimte’ vertelde hij mij. Hij overhandigde mij een handleiding van de machine, in het Spaans, en zei dat ik dat maar eens moest bestuderen, ik zou er wel uitkomen! En of ik morgen even naar het verzekeringskantoor van ’Holllandse Joop’ wilde gaan om het eerste werk op te halen! Daarna bracht hij mij weer naar Pez Azul. En zo zit ik hier op onze kamer met de handleiding die Fieke voor mij aan het vertalen is, maar die de technische termen beslist niet begrijpt en maar steeds zegt dat ik het maar op de machine zelf moet ontdekken… handig zo’n tolk! Maar ik hoor de bedrijfsleider van drukkerij Broos nog zeggen: ’Ach, zo moeilijk is het allemaal niet, een kind kan de was doen!’ We zullen snel te weten komen of hij gelijk heeft!
Vervelend bericht natuurlijk, je denkt dat wij binnenkort in Hilversum voor de deur staan en dan ontvang je een brief met totaal andere berichten. Maar wellicht na mijn eerste opdracht op die offsetpers staan we toch nog snel voor de deur!
Ook namens Fieke en de kleine Rims wens ik jullie veel sterkte bij het lezen van deze brief en je hoort weer heel gauw van mij.
Rimsky