Lieve Fieke,
Zo, het is weer wennen in Nederland, alles lijkt erg klein, het klinkt als een cliché, maar het is echt waar.
Van de week ben ik ’s avonds naar Martin en Ina geweest en hoewel de ontvangst niet bepaald van enthousiasme overliep, konden ze, na het horen van mijn verhalen over mijn terugreis wel weer een beetje lachen. Al snel was de sfeer gezellig en herkende ik beiden weer zoals ze altijd waren. Met Martin gaat het overigens, naar eigen zeggen, een stuk beter, hij is langzaam weer begonnen met werken en gebruikt een Moermandieët. Dat eten ziet er weliswaar niet uit, maar hij gelooft er 100% in. Een soort duivenvoer! De stelling van die dokter Moerman is dan ook, in het kort en voorzover ik het begreep, dat duiven nooit kanker krijgen door hun eetgewoonte en als mensen hetzelfde eten ze dus kunnen genezen. Ik help het Martin hopen maar sta er zeer sceptisch tegenover. Mensen zijn nou eenmaal geen duiven, maar voor Martin is het een strohalm waar hij zich aan vastklampt en daar ga ik niet tegenin. Als je ergens heilig in gelooft dan kan het wellicht een goede remedie zijn. Nee, erg veel vreugde schenkt het leven hem niet meer. Hij is inmiddels begonnen met wat hij altijd al wilde, namelijk het schrijven van een boek, maar hij wil er weinig over vertellen. Het enige wat ik te weten ben gekomen is dat het zich afspeelt in zijn jonge jaren. Via zijn werkgever heeft hij een uitgeverij gevonden en hij heeft goede hoop dat het uiteindelijk ook uitgegeven zal worden. Ik ben daar nog lang gebleven en gelukkig gaven ze me de kans om te vertellen hoe de situatie met André werkelijk in elkaar zat en ze vielen bijna van hun stoel toen ze langzamerhand begonnen te begrijpen wat voor een hufter het eigenlijk was.
Allereerst hadden ze André, toen hij naar ons toe kwam, een behoorlijk bedrag meegegeven voor kost en inwoning, omdat ze natuurlijk begrepen dat wij niet voor al zijn kosten konden opdraaien. Nou, daar heeft André dus nooit één woord over gerept en het dus kennelijk zelf gehouden! Hun ogen rolden er zowat uit toen ik ze vertelde hoe jij zijn kamer aan het schoonmaken was en zijn tas per ongeluk open zag staan met allemaal blikjes worst, zakjes met snoep en ander knabbelwerk waar hij dan ’s nachts stiekem van zat te eten, terwijl wij hem onderwijl in alles lieten meedelen. Ik heb ze uit de doeken gedaan waarom André onder geen enkele voorwaarde door John op de boot werd toegelaten. En ze waren werkelijk ontsteld over zijn gedrag en betweterigheid, iets wat John bijzonder tegenstond. Kortom, hij mocht André doudeenvoudig niet! Ook begrepen ze nú pas waarom wij er alles aan hadden gedaan om hem en zijn Jeanette van het eiland af te jagen. Hij had ze met totaal verzonnen verhalen een volledig misleidend beeld geschetst. Waarom? Wij zullen het nooit te weten komen, misschien wel uit jaloezie om de vriendschap die wij al jaren met Martin en Ina hebben. Wel, eind goed al goed, we zijn gelukkig weer als de beste vrienden uit elkaar gegaan en voor binnenkort heb ik weer afgesproken.
Ja, verder ben ik natuurlijk ook bezig geweest waarvoor ik in Nederland was en dus een bedrijf in Zaandam bezocht (een bedrijf dat een oud-collega mij had aangeraden) om te bestuderen of er mogelijkheden zijn om zelf op Tenerife 4-kleurenlitho’s te vervaardigen. Ze hebben veel tijd voor mij uitgetrokken en alles laten zien. Nou, de conclusie is dat daar een hoop geld bij komt kijken omdat je een repro-camera moet hebben met filters en rasters. Beetje moeilijk om uit te leggen. Het is allemaal niet echt moeilijk, maar mijn apparatuur is daar volkomen ongeschikt voor. Daarna ben ik ook nog naar drukkerij Broos geweest om me te oriënteren op het gebied van kleinoffset-machines. Uiteindelijk zie ik daar veel meer brood in, wat je al niet op zo’n kleine pers kunt drukken, geweldig. En alles in eigen hand. Van werktekening tot drukwerk en dat maakt het juist zo aantrekkelijk. Precies wat ik zoek, daar zie ik echt brood in! Maar volgens mij staan drukkerijen in Spanje onder hevige censuur. Dat zal ik nog eens moeten uitzoeken.
We zijn weer een paar dagen verder en afgelopen zondag zijn mijn vader en ik ergens diep in de polders van Noord-Holland terechtgekomen. Martin had namelijk bijzonder veel belangstelling voor de rubberboot van mijn vader, temeer dat het opblaasbaar is en dus makkelijk op te bergen. Toen hij mijn verhalen over die boot hoorde was hij hoogst enthousiast en mijn vader wilde die boot ook wel kwijt. Mijn ouders gaan nu hoofdzakelijk samen op vakantie en mijn moeder ziet het echt niet zitten om samen met mijn vader in zo’n boot(je) te varen. En om zo’n boot alleen voor zijn eigen plezier mee te nemen ziet mijn vader ook niet helemaal voor zich. Zeker niet omdat je toch altijd wel hulp nodig hebt om zo’n boot naar het water te dragen. Reden dus dat wij naar Martin z’n boot, die hij ’Drijfsijs’ heeft genoemd, op zoek gingen. Hij had ons goed uitgelegd waar het was, maar polders lijken allemaal op elkaar en het was beslist niet makkelijk vinden tussen al dat riet. Maar uiteindelijk, we wilden eigenlijk al terugkeren, vonden wij zijn boot (vragen kon ook niet omdat er gewoon niemand was). Ze liggen in een typisch Hollandse landschap, met molen en al! Ik heb het gefilmd, bij terugkomst laat ik het zien. Toen mijn vaders boot opgeblazen en in elkaar was gezet en de buitenboordmotor met benzine was gevuld begon het feest voor Martin, Paul en Marc. We hebben ze daarna bijna niet meer gezien en na een kop thee, die Ina voor ons in de boot had gemaakt, zijn we maar huiswaarts gekeerd. Dolgelukkig waren ze ermee! Ik heb ze nog wel gewaarschuwd dat de benzine na een paar uur echt op was, maar ze hoorden me waarschijnlijk niet eens. Ja, waar vindt je in de polder een benzinepomp?
Later in de week ben ik naar Gerard en Tini in hun nieuwe huis in Rossum geweest. Het plaatsje Rossum ligt ongelooflijk ver weg, maar het is er wel erg mooi, prachtige lanen en ze wonen er echt leuk. Gerard was zijn grasveld net aan het maaien en het is best wel een grote tuin, eindigend bij een sloot. Het was reuze gezellig, ik heb daar uitstekend gegeten en ze beloofden mij dat ze zeker naar Tenerife zouden komen om ons op te zoeken. Ik moest jou in ieder geval de meest hartelijke groeten en liefs overbrengen in mijn eerstvolgende brief. Welnu… bij deze.
Ja, en dan natuurlijk het WK-voetballen. Veel wedstrijden kijken wij met mijn vader, Ronald en Edward. Het gebrul is niet van de lucht, maar iedereen, behalve mijn moeder dan, zit te kijken dus veel last zal niemand er van hebben. Ik moet zeggen dat zelfs ik het reuze spannend begin te vinden en wij zijn eigenlijk bang dat Nederland uiteindelijk tegen Duitsland zal moeten voetballen. Nederland is gewoon de beste ploeg, dus theoretisch moeten ze kunnen winnen. We zullen het zien. Ik begreep uit jouw brief dat jullie bij Pablo ook (met Duitsers) zitten te kijken. Leuk hoor!
Mijn moeder kwam overigens met het uitstekende voorstel om, nu ze volgende maand op vakantie gaan, naar Spanje te rijden, dan kan ik met mijn eigen auto er achteraan en in de caravan slapen. Als bestemming zouden we dan bijvoorbeeld Madrid of iets in de omgeving, zoals Segovia, kunnen nemen zodat jij en Rims daar ook naartoe kunnen reizen. We zitten dan halverwege in Spanje en na de vakantie kunnen we dan met z’n drieën terugrijden naar Cadíz voor de boot naar Tenerife.
Het is een kwestie van organiseren, maar het moet zonder meer mogelijk zijn, het is voor iedereen best leuk. Je boekt bij Iberia een enkele reis naar Madrid en als wij precies weten wanneer je daar aankomt, dan halen we jullie op! Daarna gaan wij kamperen in de voortent van de caravan. Het is maar een idee maar ik voel er veel voor, lijkt me een geweldig plan.
Ik heb inmiddels ook een brief van jou ontvangen en begreep dat je ons huis in de Calle Belgica hebt opgezegd, alle spullen bij Pablo hebt opgeslagen en nu in het appartementhotel Pez Azul woont. Je hebt groot gelijk, alleen met Rims in zo’n groot huis is natuurlijk geldverspilling en in zo’n hotel-appartement heb je alles bij de hand, tot een keuken toe, heb ik begrepen. En je zit tussen de mensen en Rims heeft meteen een groot zwembad. Fantastisch. En nog stukken goedkoper ook! Zodra wij terug zijn kunnen wij kijken wat we dan verder gaan doen. Want de beschrijving van de kamer op de bovenste verdieping lijkt me voor drie man wel wat krap.
Voorlopig wens ik jullie het allerbeste toe en laat me telefonisch weten of het lukt met de vakantieplannen. En natuurlijk moet ik niet vergeten om te melden dat je het geld voor de vliegreis van mijn moeder terugkrijgt, zo heeft ze beloofd. Ze vind het veel te leuk om de kleine en jou weer te zien, maar niet per se in deze volgorde. Ik denk veel aan jullie en verlang weer naar Tenerife, veel liefs,
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten