Hoofdstuk 3: Voorbereiding op nieuwe toekomst

Nadat we teruggekeerd waren uit Tenerife en hadden besloten om ons daar zo snel mogelijk te vestigen begon een roerige tijd. Allereerst moesten wij ons huis in De Meern zo snel mogelijk verkopen, tegelijkertijd de manege opheffen en alle paarden en materialen van de hand doen.
Trix, onze waakse Collie, hadden wij al enige tijd daarvoor, weliswaar met pijn in ons hart, aan een van onze klanten, meegegeven. Na een schrikaanval van boer Van Veen toen wij Trix voor de eerste keer naar de manege hadden meegenomen, bleek dat honden ziektes op nertsen konden overbrengen, zodat hij op de manege niet welkom was.
Veel van onze klanten protesteerden hevig op ons besluit om met de manege te kappen, maar begrepen na uitleg wel wat ons er toebracht om naar zonniger oorden te verhuizen. Alleen boer Van Veen begreep er niets van, hij had nog nooit van De Canarische Eilanden gehoord en was teleurgesteld omdat hij zijn lucratieve inkomsten zag wegvallen.
Alles ging voorspoedig, het huis zouden we, dachten wij, zelf wel kunnen verkopen via een advertentie, maar daar kwamen wij bedrogen mee uit. Kijkers ja, die kwamen er genoeg, waren enthousiast en er werd veel wijn en bier geschonken, het werden gezellige avonden maar kopen… homaar. Tenslotte hebben we maar een makelaar in de hand genomen, die het huis binnen de kortste tijd verkocht tegen het dubbele van onze aankoopprijs!
Veel van onze bezittingen sloegen wij op bij onze ouders in Hilversum en De Meern en bij Martin en Ina, vrienden van mij in Amsterdam. De rest werd verkocht of gewoon weggegeven. Vooral dat laatste!

Een manege in Bilthoven, waar wij diverse paarden hadden gekocht, had veel belangstelling voor onze paarden en pony’s en toebehoren.
Helaas konden wij onze eigen paarden niet meenemen naar Tenerife, aangezien ze niet bestand waren tegen het klimaat, een ander soort voedsel en de harde, rotsachtige grond. Het was een moeilijk afscheid, we hadden met sommige paarden heel wat te stellen gehad, vooral met onze favoriet Fury, waarmee ons verhaal was begonnen. Fury, die tijdens één van onze buitenritten, midden in de polder, door een brug was gezakt en met een kraanwagen uit haar benarde posite moest worden bevrijd. Of Gianti, de reus uit onze stal, geveld door tetanus, langdurig verpleegd bij de veterinaire afdeling van de Universiteit in Utrecht, helemaal hersteld maar later weer getroffen door hoefkatrol (een soort ‘arthrose’). Bonate, het goedaardige paard waarmee Fieke menige prijs won op concoursen. Goldy, mijn lievelingspaard, klein en ondeugend, geen hek of omheining was hoog genoeg om erover te springen, uitgerekend altijd als hij door mij uit de wei gehaald moest worden om te gaan lessen. Dingle, een Ierse paard waarop je altijd kon vertrouwen, die door een verkeerde manoeuvre van een ruiter in een diepe sloot terecht kwam en door de brandweer na veel moeite, samen met Fieke op het droge kon worden getrokken. Eén voor één verdwenen de 10 paarden in de veewagen met als laatste de kleinste van allemaal, Hannibal, de Shetland pony van Rimsky waar iedereen veel plezier mee had gehad en onze Welsh pony die onze buitenritten regelmatig opleukte als tuigpaard voor de Tilbury. En daarmee was Manege Oudenrijn historie geworden.

Wij hadden besloten om in Zuid-Spanje, via de commissionair van Frank, nieuwe paarden aan te schaffen. Andalusisch/arabische paarden met veel temperament en bijzonder geschikt voor onze plannen.
Fieke reisde begin december af naar Spanje, ongewisse avonturen tegemoet, met een tas vol geld en slechts enkele woorden Spaans sprekend dankzij een cursus ‘Vamos a Ver’ van Teleac.
Ikzelf had mijn baan opgezegd, maar moest nog drie maanden blijven doorwerken. Na de overdracht van het huis zou ik deze tijd bij mijn ouders in Hilversum doorbrengen terwijl de kleine Rims logeerde bij Martin en Ina.
De afspraak met Fieke was dat ik elke maand samen met de kleine Rims een week naar Tenerife zou komen en zodra zij gevestigd zou zijn en de manege draaide, ik Rimsky bij haar zou achterlaten.
Maar voorlopig was het afwachten hoe het Fieke in zuid Spanje zou vergaan, een spannende tijd, voor ons allemaal.



Puerto de la Cruz, 4 Oktober 1971


Sehr geerter Herr und Frau Karten,

Frank ist soeben aus Sevilla zurückgekommen, wo er etwa eine Woche war, um die Kontakte mit den Leuten herzustellen die mit Pferden zu tun haben.

Er rät Ihnen dringend, noch vor dem 10. Dezember herzukommen, also so bald wie möglich. Die Pferde zu kaufen ist kein Problem, Frank hat sehr schöne Tiere gesehen, aber der Transport hier nach Teneriffa ist ein wenig schwierig, da je weiter die Saison vorschreitet, je weniger Platz auf den Booten ist. Somit muss alles schon im voraus reserviert werden, damit die Plätze gebucht sind, darum je schneller Sie hier sind desto besser ist es.

Einen Spanier hat Frank inzwischen angestellt. Er ist 19 Jahre alt, kennt sich mit Tieren aus, er schläft nachts in den Ställe. Am Sonntag hat er frei, nachdem er die Pferde gefürttert hat.
Er bekommt 5.000,- Ptas p.M. plus Sozialversicherung. Das sind die Konditionen die Frank mit ihm ausgemacht hat.

Für Sie hat er auch ein Haus gefunden. Es wird 10.000,- Ptas kosten, hat 2 Schlafzimmer und ist möbiliert.
Er ist auch schon dabei, die Ställe zu bauen, also, es geht ganz flott vorwärts.

Bitte lassen Sie bald von sich hören. Das wäre im Moment das Wichtigste.

Auch von Frank viele Grüsse.

Mit freundlichem Gruss,

Ingrid