Hoofdstuk 15: Fieke weer terug

Puerto de la Cruz, 23 april 1972

Lieve allemaal,

In de allereerste plaats, papa, van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik hoop dat deze brief op tijd aankomt. De eerste verjaardag zonder je twee oudste zonen erbij. Maar zoals gebruikelijk zal je toch weer moeten werken, desalniettemin een bijzonder fijne dag en avond toegewenst.
Het is hier momenteel zo’n uur of twee in de middag en erg warm. Hoewel de grote schuifdeuren wijd openstaan is de kamer lekker koel.


Vrijdagavond de 21ste is Fieke ’s avonds laat teruggekeerd uit Portugal. Volgepakt met kleren, sieraden én goeie berichten!
Het eerste allemaal gekregen van Carol uit dankbaarheid voor alles wat Fieke voor haar had gedaan.
Hoewel het Fieke in Portugal was tegengevallen (de natuur schijnt heel erg mooi te zijn, maar erg gecultiveerd) zijn de zaken nu rond. Wel moeten wij hier nog naar een advocaat (Carol’s vader wil eigenlijk liever het grondstuk kopen, maar zolang dat niet te koop is in ieder geval een deugdelijke huurovereenkomst) en zoeken naar een gerenommeerd bouwbedrijf (als projectontwikkelaar en aannemer staat hij er op dat alles goed en degelijk wordt gebouwd).
Carol wordt ’n fifty-fifty partner en we delen dus alles samen. In ieder geval is pa Sloss (zo heet Carol van haar achternaam) vreselijk rijk en wil zijn dochter wel helpen met de zaak op te bouwen. Ook stelt hij hoge eisen wat de bar betreft, later wellicht een restaurant, hij is namelijk wel wat gewend op dat punt. Fieke heeft dan ook niet anders gedaan dan logeren in de meest dure hotels en dineren in de meest sjieke restaurants, wat ze uiteindelijk als oersaai ervaarde. Ook is ze nog in Madeira geweest, vandaar de enorme bos orchideeën voor mijn neus. Kortom, volgende week gaan we alle formaliteiten afwerken, zodra Carol hier terug is beginnen we direct met de bouw. Zo te zien ziet er alles goed uit.


Van onze mestafnemer, ’n champignonkweker die ons voor de paardenmest erg goed betaalt, kregen wij het aanbod om zolang bij hem op de finca de paarden te stallen als er moeilijkheden met Frank zouden ontstaan. Hij heeft in La Oratava een grote (koeien)stal waar zeker 10 paarden in kunnen staan, maar het is helemaal leeg. Voor een huur van 2.000 peseta’s (fl. 100,-) per maand. Alleen om zaken te doen ligt het, naar onze mening, niet direct gunstig. We hebben nu dus zelfs keus om onze paarden ergens anders onder te brengen.

Wat John betreft, op dit moment nog niets van hem gehoord terwijl de zaak penibel is, want maandag moet de boot uit de haven weg! De vrijhaven is bedoeld voor kort verblijf, maar hij ligt er al veel te lang. Dat hij zo lang wegblijft is dus werkelijk stijlloos, zeker voor Ronald. Hij staat er nu overal alleen voor en heeft geen rooie cent, behalve wat ik hem voorschiet, voor John zijn rekening uiteraard, tenslotte heeft híj Ronald aangenomen. Trouwens, de laatste dagen heeft hij bij mij gewoond.

Samen zijn we (met John zijn Citroën Jeep) naar boven gereden, naar de krater (Las Cañadas) en toen van de hoofdweg afgeweken, de woestijne in. Stukken woestijn, velden vol gestolde lava. Nou, dat hebben we geweten..!


Toen ik hem er op attendeerde dat ik graag een sanitaire stop wilde maken, gooide hij pardoes het stuur om en reden we zo een diep dal in. Afgelegen van alles en iedereen, maar deze privacy bleek duur betaald, want we kwamen er niet meer uit in dat rulle zand. Ik klom nog omhoog, maar omdat het een afgelegen weg was kwam er geen auto voorbij. En wat Ronald ook probeerde, de auto groef zich steeds dieper de krater in. Uiteindelijk heb ik de rubberen matjes die voorin op de grond liggen gepakt en deze vóór de voorwielen gelegd en zo zijn we, stapje voor stapje, ik vooral duwend, omhoog geklommen. Meer dan drie uren zijn we bezig geweest, zwoegen en zweten in de hitte en het opwaaiende stof. Een plasje om nooit te vergeten, dankend aan mijn broer.



Nu ook namens Fieke (ze zegt dat ze ook snel een brief gaat schrijven) en de kleine, veel liefs,

Rimsky