Hoofdstuk 29: Rubio

La Oratava, 10 augustus 1972

Lieve allemaal,

De kleine is nu ook op school. De eerste dag was het wel huilen geblazen, maar hij vindt het nu echt wel leuk. Er werd ons gegarandeerd dat hij binnen vijf maanden perfect Spaans zou spreken en ik geloof dat wel. Hij heeft, zo jong als hij is, flair en gaat overal op af. Boodschappen doet hij voor ons net zo makkelijk als voor zich zelf. Nee, hij is plotseling echt groot geworden. Komt met uitdrukkingen voor de dag waar we verbaasd van staan, uiteindelijk leert hij van de Spaanse jongens beslist geen Nederlandse uitdrukkingen.
De school zelf (een kleuterklas) is van 9.00-12.30 uur, ’s middags vrij. Naar de verhalen te oordelen die hij vertelt, wordt hij nog wel eens over zijn hoofd gestreken, zulk haar hebben ze daar ook nog nooit gezien. ‘Hola Rubio’ zeggen ze dan.


Gisteravond had hij een paar koekjes gehad van Fieke en zeurde om meer. Toen hij zijn zin níet kreeg, liep hij beledigd weg (lange tenen). Even later echter kwam hij met een stralend humeur terug en zei: ‘morgen hoef ik de hele dag geen koekjes, mama’, en even later, ‘mag ik ze dan nu?’
Fieke zat zijn sokken te stoppen en hij merkte op, dat ze een doosje om haar vinger moest doen, hij bedoelde ’n vingerhoed, maar het klonk leuker.
Ach, zo is iedere zin op zich vermeldenswaard, maar daar is natuurlijk niet aan te beginnen. Het is een lekker jong, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat in touw, is een paar dagen ziek geweest (buikgriep) en zag er toen pips en zielig uit. En het feit dat hij uit zich zelf in bed bleef liggen, was toch wel een teken dat hij zich niet lekker voelde. Maar dat ligt alweer lang achter ons.


Met het eten is het moeilijk, hij is moeilijker dan ik vroeger (en ook later), maar wel net zo lastig. Lust niks, of Fieke het gemaakt heeft of dat we in een restaurant eten. Ja, één ding vindt hij zalig en dat zijn gekookte maïskolven (tiraz!). Dat eten we veel hier, zo uit de tuin of voor een paar peseta’s uit de winkel.
Trouwens, krijgen doen wij hier ook veel, behalve maïskolven ook aardappelen en bonen. Daar maakt Fieke ‘potage’ van, een soort soep, maar dan typico Canarisch. Smaakt lekker.

Ja, het eten vormt een belangrijk onderdeel bij ons, en waarachtig, je kent mij straks niet meer terug, ik word dikker. En door het voor mij zware arbeid ontwikkelen zich ook nog echte spierballen. Dat werd dan ook, na 34 jaar, wel eens tijd. Opvallend is dat ook mijn haar weer helblond wordt door de zon.
Het is omdat Fieke het zegt, maar ik word zelfs knapper. Maar goed, dat allemaal tussen haakjes!

Het weer hier is bijzonder aangenaam, niet overdreven heet, maar toch wel warm, de nachten zijn zwoel, inderdaad, een subtropisch klimaat.
Met de negotie gaat het goed, de maand juli hebben wij gunstig afgesloten. Veel toeristen, nu komen er opeens ook obers, barkeepers en ander personeel van de grote hotels uit Puerto de la Cruz. Ze hebben ons ontdekt en zijn enthousiast. Uit solidariteit lopen zowel Fieke als ik in T-shirts rond met grote opdrukken van Eurotel, Interpalace, Lord Nelson en vele andere.
De kleine loopt de hele dag met een grote zonnebril op, erger, hij gaat er zelfs mee naar bed. Van de week viel hij uit zijn bed en kwam mopperend de kamer binnengewaggeld... met z’n zonnebril nog op! En midden in de nacht is dat een vreemd gezicht, nog vreemder was het toen hij zei, dat hij niets kon zien!
We hebben het hier reuze naar onze zin, kortom, ’t is hier fantastisch!

Hebben jullie nog iets van Ronald gehoord? Maar mijn mening moet hij al lang in Amerika zitten. Ik ben benieuwd. We hebben indirect wel wat veranderingen in jullie leven teweeggebracht.

Met Martin gaat alles naar wens vernamen wij uit de laatste brief van Ina. Wel kan het nog zeker zo’n half jaar duren alvorens hij hier naar toe mag komen. Als het maar goed komt dan zijn 6 maanden wel te overbruggen.
Ook nog bij John langs geweest om een brief van Ina af te geven. In die staat staat, zo schreef ze ons, dat Martin voor een voorlopige plaatsvervanger heeft gezorgd. Het is een vriend van een vrouwelijke collega van Martin die bij hun op zolder een kamer huurt. De plaatsvervanger heet André en het is de bedoeling dat hij op de boot mee gaat helpen en daar ook gaat wonen.

Zoals ik al eerder schreef is Edith, de vrouw van John, al zo’n drie weken hier. Ze hebben nog steeds geen moeite genomen om ons aan elkaar voor te stellen. Niet belangrijk.
Wel belangrijk is het volgende over de boot.

Sorry, net vier Fransen hier geweest die wilden rijden. Fieke is echter voor een paar uur weg met alle paarden en ik moest ze te woord staan. Dan pas ga je merken dat het Spaans je eigenlijk beter afgaat dan het Frans. Maar daar was ik toch al geen held in...
Het Duits spreek ik momenteel vrij vlot, Engels gaat ook wel goed, Spaans slecht, maar ik kan mij (vaak met handen en voeten) goed redden. Zeker als het over het paardrijden gaat. Nou ja, en Fieke spreekt, buiten de andere talen, het Spaans nu ook uitstekend.

Maar goed, de boot: zoals je weet was de boot ‘voorlopig’ ingevoerd, dat betekende dat de boot hier 6 maanden mocht liggen in de vrijhaven. Met toeristen is het anders, die mogen niet langer dan 3 maanden hier blijven. Nu is de tijdsduur van de ‘voorlopige’ vergunning afgelopen en aangezien de boot nog niet helemaal klaar is (wat duurt het toch lang) kan de marine (die ook de vergunning afgeeft) niet aan de inspectie beginnen. En van die inspectie hangt alles af!
Dan is er nog een mogelijkheid om met de boot ‘even’ naar een ander land te varen. Welnu, dat gaat John dan ook doen en wel naar Madeira (Portugal). Dan direct terug en verder klungelen. Een ander woord heb ik daar niet voor...
John bood mij weliswaar aan om mee te gaan, maar voor deze ‘eer’ heb ik bedankt. Wel had ik Ina geschreven dat ze onmiddellijk Martin zijn plaatsvervanger moet laten overkomen en daar is dus gelukkig naar geluisterd. Niet dat ik bang ben dat John niet terugkomt (zijn vrouw blijft met zijn dochtertje op Tenerife) maar er moet nù toch wel eens schot in de zaak komen. Ik snap waarachtig niet, waarom het allemaal zo lang moet duren. En van zijn geld zal er ook niet veel overblijven. Zijn vrouw woont in een hotel en dat is ook niet bepaald goedkoop. Vreemde zaak! Aan de andere kant is het misschien wel eens goed als hij knijp komt te zitten!

Toen hij naar Nederland ging de laatste keer, bracht hij zijn hondje Gappie bij ons met de opmerking dat wij hem er wel bij konden hebben. Goed, het was een leuk hondje, maar je hebt er alleen maar last van. Bij zijn terugkomst deelde hij mee Gappie terug te willen. Maar ik zei hem, dat je dat de kleine niet aan kon doen en dat ik alle kosten (hondenvoer) niet voor niets had gemaakt. Later stelde hij voor dat ik de hond dan wel kon houden, want dat ‘geschijt’ aan dek daar had je ook niets aan en tenslotte had hij al een dure hond uit Nederland meegebracht. Daarmee was de discussie afgelopen, tot ik de laatste keer vertelde dat ik Gappie voor 1.000 pesetas en een fles whisky had verkocht (wat niet waar is, wij hebben hem gewoon weggegeven). Giftig vroeg hij hoe ik dat in mijn kop kreeg, want Gappie was nog steeds van hem! Ik heb hem toen maar aangeraden een advocaat in de arm te nemen...

Enige dagen en nachten verder.
Gisteravond kwam John zowaar met zijn vrouw en dochtertje bij ons binnenstappen. Dus ook met Edith hebben wij kennisgemaakt. Ik persoonlijk heb nog geen mening over haar, ze lijkt me aan de stugge kant, niet direct het type waar je mee kunt dollen, maar dat kan natuurlijk komen omdat ze nog wat onwennig is. Een groot verschil met bijvoorbeeld Loes, de vrouw van onze vriend Jan. Ze is nu net zo lang als Edith op het eiland, maar als Loes het terras bij ons bedreedt dan is er direct pret, is het lachen geblazen en lijkt het wel feest.
Zo kwam enige tijd geleden een vrouw met haar dochter naar boven (dus van Puerto naar La Oratava) om paardrijden te leren. Ze zijn uit Zwitserland en heel aardig. Zo ongeveer tien dagen zijn ze elke dag naar boven gekomen gekomen, eerst één uur rijden, later werden het er twee en nog later drie uur per dag. Als zodanig leer je de mensen ook veel beter kennen. Zelf woonde ze met haar dochter in een van de betere hotels, maar vond het er verschrikkelijk. Zo vond ze dat Zwitserland zo geciviliseerd is en dus van de regen in de drop gekomen was. Vakantie, vond zij, is doen waar je zin in hebt, lopen in een spijkerbroek, wijn drinken in een typische Spaanse bar. Het paardrijden vond ze een onderdeel van haar vakantie die het meest belangrijk was. Ze hebben door het paardrijden het eiland leren kennen zoals geen toerist het leert kennen en ze waren er weg van.
De laatste dag van hun vakantie nodigden ze ons uit en hebben wij ’s middags Canarisch gegeten met z’n allen (de kleine was er ook bij natuurlijk bij) en ’s avonds een enorme rijsttafel soldaat gemaakt. Het gerstenat en de druivensap vloeide rijkelijk, teken dat het erg gezellig was, heerlijk eten en zelfs de kleine heeft gegeten als een tijger. In ieder geval hebben wij er leuke, internationale kennissen aan overgehouden. Maar, zoals het zo vaak gaat, je ziet ze nooit meer terug..!

Zo net kwam de dueño weer met armen vol maïskolven aanzetten en later nog eens met een paar kilo tomaten, Spaanse pepers en aardappelen.
Toen hij zelf nog een koe had kregen wij zelfs elke dag een liter melk, maar de koe is weg, helaas.
Toen ik vorige week mijn eerste lekke band kreeg schoot een Spanjaard naar ons toe en verwisselde binnen de kortste keer mijn band. De volgende dag (het was toen zondag) kreeg ik wéér een lekke band, maar toen had ik natuurlijk geen reservewiel meer.
Dus maandag met een taxi naar de auto (die moest ik laten staan) en de reserveband naar een garage gebracht. Binnen tien minuten was de band gerepareerd en de bandenboer reed mij met de band naar de auto, wisselde het voor mij en voor dat ik het goed en wel wist reed ik weer. Ook de tweede band was zo gemaakt. Service noemde hij dat... en dat allemaal voor 100 pesetas oftewel fl. 5,-!

Inmiddels heb ik de brief van jullie ontvangen, samen met die van Paula.
Paula zit ook al in de puree. Of ik Jaap a.u.b. op Tenerife aan werk kon helpen. Maar ja, als een glaasje jenever in Loosdrecht goed smaakt, smaakt het op Tenerife natuurlijk lekkerder omdat het zo goedkoop is. Wat bezielt zo’n grote vent toch om aan de drank te raken. Ik begrijp opeens ook wat meer over het verkopen van zijn vaders zaak. Triest. Maar goed, ik zal proberen om iets voor hem te doen.
Wat je schreef over de één die voor zijn leven vecht en de ander die het vergooit, of beter verdrinkt, was treffend. Het lijkt me dan ook totaal verkeerd om Jaap in een bar te plaatsen. Het staat gelijk met de kat op het spek binden!

De berichten over Martin blijven weinig opwekkend. Wat je vertelde over een derde operatie en over dat gezwel was ons nog niet bekend. Ik persoonlijk ben van mening dat de tijd rijp is geworden om in wonderen te gaan geloven.
Tja, wat moet ik er feitelijk meer over schrijven? Het is in en in droevig en tragisch en je kunt niets doen. Brieven schrijven, oké, maar ook dàt valt opeens niet meer zo mee.

Zo, Ronald is dus ook weer terug, hoorden we, gelukkig maar. In Puerto Rico van de boot gestapt omdat Linda zeeziek was en heimwee had. Lullig voor Ronald maar tja, misschien is het allemaal wel ergens goed voor. Enfin, hoe alles is verlopen hoor ik graag nog van Ronald zelf.


En o ja, laat Edward die tekening van dat plattegrondje maar in een fles doen en in zee gooien, misschien ontvang ik het dan toch nog eens. In ieder geval leuk voor hem dat-ie zo’n goeie baan krijgt. Ronald trouwens ook!
Humphrey al beter? Ik kon het niet zo goed lezen, maar had die hond een geslachtsziekte opgelopen? Ik kon mijn ogen niet geloven. Ik zal het wel verkeerd begrepen hebben.



Volgens de kleine ben ik een ‘klootzak’ (dat zei hij tenminste vanmiddag toen ik hem iets verbood, en dat heeft hij echt niet op school geleerd!) en nu neemt diezelfde klootzak afscheid en hoopt dat dit leesvoer in vreugde zal worden ontvangen.

Namens Fieke, die ook gauw weer zal schrijven (het komt er maar niet van), en de kleine, veel liefs en de hartelijke groeten.
Dag mama, dag papa, dag Ronald, dag Edward, dag Humphrey, dag vinger...

Rimsky