Hoofdstuk 50: Bob is weer terug

La Orotava, 26 maart 1973

Lieve allemaal,

Zojuist jullie brief ontvangen en aangezien ik een wat langere pauze voor de zaak heb ingesteld (van 13.00-16.00 uur) een mooie gelegenheid om meteen maar terug te schrijven.
Weliswaar zijn er al veel van jullie vragen in mijn vorige brief beantwoord, de andere vragen echter kunnen nog niet beantwoord worden omdat we nog niets weten.
Wel hebben onze Duitse kopers inmiddels een telegram gestuurd met het bericht dat ze hier arriveren op 2 april aanstaande. Dus over een week.

Fieke is, op één afspraak voor de laatste zondag na, opgehouden met uitrijden en het zware werk in de stal wordt op dit moment door Bob (onze ex staljongen) gedaan. Die is weer op Tenerife terug en kwam ongeveer een week geleden plotseling bij ons nadat hij bij Carol, Fieke’s vriendin, was weggelopen en vroeg of hij bij ons nog kon werken.
Carol heeft, na de reis naar Portugal met Fieke, nooit meer iets van zich laten horen. Ze zou toen nog in Portugal blijven om schade met haar auto af te handelen en dan meteen hier naar toe komen om samen met ons de stal in het zuiden op te zetten. Nou, dus mooi niet. Bob vertelde, dat ze inmiddels op het Canarisch eiland La Palma woont.
Bob had, naast geen werk ook geen rooie cent of liever gezegd, geen peseta. Nou, werk kon hij bij ons wel krijgen, daar zijn wij niet kinderachtig in, maar betalen doen we hem op andere wijze. Als vergoeding voor het werk hebben we hem ons finca huis (die wij uiteraard nog steeds huren) aangeboden om voorlopig in te wonen (totdat die Duitsers komen natuurlijk) en hij kan bij ons eten. Ook kookt hij voor ons zo af en toe, want dat moet wel gezegd worden, hij kan koken als de beste. Althans, als het Italiaanse gerechten zijn. Zo maakt een Engelsman in Spanje Italiaanse maaltijden! En wordt dan door Hollanders genuttigd! Bruiner kan je ze niet bakken!

Wat zal Fieke blij zijn als de hele zaak met die Duitsers is afgewikkeld, ze is het behoorlijk zat. Komt ook door het nieuwe huis, ze loopt er hier goedverzorgd rond maar moest zich toch altijd nog om drie uur omkleden. Maar het leed is geleden en achteraf beschouwd hebben we alles aan de paarden te danken. Goed leventje, goeie vrienden en veel plezier. Hiervan hebben Ed en Nora al ruimschoots meegeprofiteerd en ze vinden het eveneens geweldig allemaal.

Naast mijn mededeling van vorige keer inzake mijn stereo installatie kan ik nu een ander nieuwtje mededelen. Ik ga hoogstwaarschijnlijk een Alfa Romeo kopen, vrijwel nieuw!
Zoals je weet, heeft Andrès twee autoschadebedrijven en nu staat er een wagen bij hem op de zaak in Santa Cruz, die bewuste Alfa dus, met plaatschade en 6.000 km op de teller. Ruikt van binnen nog als nieuw. Ik kan die wagen, helemaal opgeknapt, kopen voor de belachelijk lage prijs van zeven duizend gulden! Dat komt omdat Andrès zelf taxateur is voor verzekeringenmaatschappijen en bepaalt hoeveel een eigenaar vergoedt krijgt bij schade. In dit geval is het een dusdanig bedrag, dat de eigenaar liever een nieuwe auto koopt. Het zit allemaal een beet je ingewikkeld in elkaar (nee, niet die auto) maar wees blij dat ik het gewoon in het Hollands schrijf.
Zelf rijdt Andrès in een grote Volkswagen K70 en die zat nog erger in elkaar en als je het nu ziet... als nieuw! Trouwens, dat rijdt ook grandioos en heeft de motor nu ook voorin.
De Ford Consul hou ik voorlopig gewoon aan, trouwens, die had ik, maar dat schreef ik al eerder, op laten knappen bij de garage van een Duitse eigenaar en rijdt fantastisch. Alleen met die nieuwe uitlaat heb ik steeds moeilijkheden. Al na de tweede dag sleepte het ding over de grond, was namelijk te laag gemonteerd. Het zag er trouwens niet uit, omdat ze geen originele onderdelen hebben heeft die Duitser zelf iets in elkaar geknutseld. Als je achter mij aanrijdt dan lijkt het net of de onderkant alleen maar uit uitlaat bestaat! Ook heeft hij de knalpot precies in het midden van de wagen geplaatst, met gevolg dat elke oneffenheid in de weg ervoor zorgt dat de uitlaatpijp los schiet. Met gevolg dat ik nu zelf met een ijzerdraadje een en ander aan elkaar heb gebonden. Wel is het zo dat je nu praktisch niets van de motor hoort, maar als het draadje los raakt lijkt het wel een tractor. Dus maar weer naar de garage en kijken wat hij nu weer allemaal gaan hobbyen. Maar als mijn geduld opraakt (en dat is nu werkelijk bijna zover) dan flikker ik die hele auto de barranco in. Met die Duitse garage-eigenaar erin, uiteraard!

Zo, ik ga het kleine schoffie naar school brengen (hij vindt er niets aan, zegt-ie!) maar er moet wel geleerd worden. Trouwens, hij spreekt nu echt heel goed en vlot Spaans. Zelf heb ik er ook weer een paar woorden bijgeleerd, maar helaas, niemand verstaat het! Ik zal de klemtóón wel weer verkeerd leggen.

Een dikkerd van Fieke en Rims evenals de hartelijkste groeten en van mij eveneens.

Rimsky

Bijgaand een foto gemaakt tijdens een avondje uit met Pablo, Andrès, Jan, Loes en een paar onbekenden die erbij zijn komen zitten.