Lieve allemaal,
Nou, eindelijk was het zover. Fieke moest haar rij-examen in Santa Cruz afleggen. Het afrijden gebeurt op een groot circuit waar alle verkeerssituaties aangebracht zijn zoals een hellingproef, parkeren op een hellende weg, achteruitrijden tussen obstakels, kortom, een hels karwei voor iemand die met de zenuwen in zijn lijf examen moet doen. Zeker met een vreemde examinator naast je. Het instappen ging nog goed, maar na het starten van de auto ging meteen alles verkeerd wat maar enigszins verkeerd kan gaan. Het waren de zenuwen die opspeelden. Beslist geen schande. Na afloop zijn wij bij het koffiehuisje op het terrein nog iets gaan nuttigen en daar ontdekten wij het grote geheim… er werd daar koffie met cognac geserveerd en dan met name aan degenen die nog het examen moesten afleggen. Na een, twee kopjes koffie mét heb je geen last meer van de zenuwen!!!
Enfin, over twee weken moet ze weer opnieuw examen doen, het kost natuurlijk wel weer inschrijvingskosten, maar dat nemen we maar op de koop toe. En natuurlijk een mooie tijd om nog wat te oefenen, en dan bedoel ik natuurlijk niet het koffiedrinken mét… maar lessen.
Inmiddels zijn wij ook naar La Palma geweest. We stonden op het vliegveld voor de uitgang naar de bus die je naar het vliegtuig brengt en wie schetst onze verbazing toen wij plotseling oog in oog stonden met Carol, die op weg was naar haar huis op... La Palma! Toen ze hoorde dat wij voor een paar dagen naar La Palma gingen en ook nog een hotel moesten zoeken drong ze er op aan om bij haar te komen logeren. Ze vond het veel te leuk om ons weer te zien en ze zou ons met haar auto het hele eiland rondrijden en alles laten zien. Alleen dan, verzekerde ze ons, zouden wij La Palma goed leren kennen. Op het vliegveld stond haar vriend met zijn auto te wachten en wij konden eigenlijk niet meer ’nee’ zeggen.
Als eerste gingen wij naar een vulkaan die kort daarvoor was uitgebarsten. Vanaf Tenerife konden wij inderdaad een maand ervoor de gloed van die uitbarsting zien. En nu stonden wij aan de voet van die vulkaan, nog narommelend met hier en daar wat vuur en rook, heel veel rook. Best angstig eigenlijk.
Vulcanologen hadden van te voren precies voorspeld welke vulkaan een uitbarsting zou krijgen (er zijn er verschillende) en dus werd het dorp ernaast met spoed geëvacueerd. Maar toen de voorspelde uitbarsting plaats vond bleek het een heel andere vulkaan te zijn en dus konden die dorpelingen weer terug naar huis. Het zijn en blijven natuurlijk wel Spáánse deskundigen!
Het logeren bij Carol was prima, ze zorgde goed voor ons, we maakten veel tochten, reden langs de ruige kusten, lunchten op de zwarte stranden, bezochten wijnkelders, maakten kennis met vrienden van haar, aten elke avond in restaurants en gingen uit.
Een enorme indruk heeft ons bezoek aan de grootste krater van de wereld gemaakt, een natuurpark met uitzonderlijke bomen en immense afgronden.
Heel anders als de krater van Tenerife die grotendeels uit zand en gestolde lavavelden bestaat. Het eiland wordt in het midden gesplist door een gebergte waardoor een tunnel is uitgehouwen. Niet meer dan dat, het is ruw en het water stroomt langs de muren omlaag. Het is rijden met ruitenwissers aan… allemaal bijzonder indrukwekkend. Maar na een paar dagen moesten wij weer terug en toen ik eenmaal in het vliegtuig zat en niet lang erna El Teide in de verte beneden mij zag kreeg ik een brok in mijn keel en moest (stiekem) een traan wegpinken. Voor het eerst in mijn leven had ik heimwee en ik besefte toen pas waarom ik maar niet dat blije gevoel kreeg op La Palma. Ondanks alle gastvrijheid en vriendelijkheid en het prachtige eiland. Merkwaardig.
Maar we zijn weer thuis, het leven gaat door, we hebben het druk, het weer is fantastisch, wat wil een mens nog meer? Vanuit La Orotava groet ik jullie, namens Fieke en de kleine Rims een flinke kus en daarbij sluit ik mij ook maar aan.
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten