Hoofdstuk 56: Rijlessen

La Orotava, 16 juni 1973

Lieve allemaal,

Zomaar in ruim een week tijd van iedereen een brief, het kan niet op. Daarnaast nog een hele verzameling ansichtkaarten voor de kleine, al dan niet voorzien van een poot van Humphrey of Moekie (of hoe die gelaarsde kat ook mag heten) en als klapstuk nog een verzameling Panorama’s. Voor dit alles onze hartelijke dank.
Met een extra compliment aan papa (en dan te denken dat je altijd zei niet te kunnen schrijven, kom, kom...).

Fieke zit op dit moment tegenover mij aan tafel en zit van ’s morgens vroeg tot bedtijd toe te studeren voor het aankomende rij-examen. Daar komt heel wat bij kijken. Theorie blijkt behoorlijk lastig, zeker in het Spaans en ik hoor haar dan ook constant zuchten, steunen en vloeken. Ze is het dan ook helemaal niet eens met wat er zoal voorgeschoteld wordt. Ze probeert mij er steeds van te overtuigen dat de dingen zo onlogisch in elkaar zitten, alsof ik er wat aan kan doen! Zaak echter is dat ze het haalt, en dat geloof ik wel.
In ieder geval ligt het hele huis bezaaid met autofolders, maar de keus is in principe al gemaakt. Mede door de prijs en omdat ze er ook les in krijgt zal het wel een Seat 600 worden. Deze mobiele koektrommel is nu eenmaal de goedkoopste in een Especial uitvoering.

Zo, na even aan een glaasje Tia Maria genipt te hebben ga ik weer verder.
Nora heeft haar baan bij Beatrice alweer vaarwel gezegd. Het beviel haar de laatste tijd niet meer zo goed en Beatrice was ook niet meer zo aardig tegen haar.
Na een gesprek die wij hadden met Pablo en Beatrice op onze wekelijkse bioscoopavondje bleek dat Nora (in haar beste Spaans) iets tegen Beatrice had gezegd over de perzikprijzen. Maar over het hoe en wat krijgen we niets te weten van Pablo of Beatrice.
Jammer voor Edward, want juist nu zou het prettig zijn geweest als er ook door Nora wat geld binnen zou komen. Hij zit voor hoge maandelijkse lasten (hij heeft overigens wel veel werk, maar ook hier moet je wel eens lang op je geld wachten). Maar allez, het zijn natuurlijk hun eigen zaken… Nee, natuurlijk laten we ze niet vallen en helpen zoveel mogelijk.

Met de kleine boef gaat het uitstekend, hij is wel enorm eigengereid (ik mag niet eens meer aan mijn eigen pick-up zitten) maar dat brengt denkelijk zijn leeftijd mee. Over ruim twee maanden alweer 6 jaar!

Als alles meezit gaan we volgende week weer eens vliegen. Naar La Palma, naar men zegt één van de groenste eilanden met de grootste krater van de wereld. Dat gaan we dus maar eens op waarheid controleren.

Gisteren, zaterdag dus, is Fieke weer eens op het paard geklommen, niet zozeer als beroep maar eerder als ontspanning. Op één van de paarden uit Frank zijn stal. Voor Fieke was het die dag geen echte ontspanning, ze had namelijk behoorlijke last van migraine. Ze kwam dan ook huilend thuis en kroop meteen in bed. Toen bleek dat ze haar tas op de Plaza Toros had laten staan bood ik aan om naar beneden te rijden en ook meteen af te rekenen. Pablo, die ook mee was met die rit zou, volgens afspraak, door Fieke naar zijn restaurant worden gebracht omdat hij om zeven uur weer in La Tranquilidad moest zijn (zaterdag is de drukste avond voor hem), maar ze kwamen pas om half acht terug van de rit. Met alle ruiters, veel Hollanders en nog wat Duitsers, gingen ze (en ik dus ook) nog even wat drinken bij de Steakhouse. Na enige afzakkertjes genuttigd te hebben vertrokken we om vervolgens terecht te komen in de een of andere bungalow in La Romantica voor een barbecue-party onder de palmbomen. Want zo gaat dat hier, je weet een uur van te voren nog niet waar je allemaal terecht komt!
Kortom, toen wij eindelijk naar Pablo zijn zaak terugreden was het inmiddels half twaalf en geen auto kon de straat meer in, zo druk was het in zijn bar. Maar dat kon hem helemaal niets bommen, want, zo zei hij, je leeft maar een keer en in die tijd moet je zoveel mogelijk ervaringen opdoen. En, zo zei hij, tenslotte heeft hij niet voor niets hulp en zijn vrouw is er ook nog… en zo kan je het natuurlijk ook bekijken!

Met Taurus, dus ook met Theo, gaat alles weer goed, wij hebben vrij veel werk en het tweede nummer van ons blad is weer een reuze succes. Niet in de laatste plaats heeft ook Edward er aan bijgedragen, want de voorbereiding en de opmaak is voor mij nu stukken prettiger geworden. We hebben nu letterlijk alles in eigen hand en het enige wat de drukker nog hoeft te doen is drukken. En dat heeft hij werkelijk keurig gedaan, hij heeft er zelfs een nieuwe drukker voor aangenomen en als het zo blijft gaan is het een mooie kurk om op te drijven.

En wat de stal betreft, uiteraard is het niet de bedoeling dat Fieke er weer gaat werken, ze kijkt wel uit… de enige moeilijkheid is dat die Helmut ons nog steeds een bedrag schuldig is en nu zegt het niet te kunnen betalen. Wij van onze kant hebben toen maar voorgesteld om er dan een afbetalingsregeling van te maken en door een advocaat is er een goed contract in elkaar gezet. Maar nu weigert Helmut het contract te tekenen. Waar hebben we dat ook alweer meegemaakt..?
Toch zal hij dat niet lang kunnen uitstellen want we zijn zonder meer van plan om er een zaak van te maken. Wij hebben tenslotte nog een door hem getekende schuldbekentenis. Alleen is het vervelend dat Heinz en Achim daar weer de dupe van worden, want die hebben wél alles keurig betaald. Blijft ons niet veel over dan af te wachten wat er zoal gaat gebeuren.

In ieder geval concentreren wij ons op dit moment meer op Taurus, uiteindelijk zit daar onze broodwinning en als we het geld alsnog van Helmut ontvangen dan is dat mooi meegenomen. In geen geval zijn we van plan om zenuwpatiënt te worden…

Je verzoek om weer naar Martin en Ina te schrijven heb ik ingelost en een, naar mijn mening, prettige brief geschreven. Tot nu toe heb ik nog geen reactie gehad en misschien stellen ze het niet eens meer op prijs om mijn brieven te ontvangen.
Met de verkoop van Ina’s creaties loopt het nog steeds niet, er is weinig animo voor en de prijzen liggen, voor hier althans, veel te hoog. Er zijn hier zó veel andere dingen te koop voor redelijke prijzen dat er maar moeilijk een markt te creëren valt. We hebben momenteel een nieuwe Spaanse kennis met een Cerámica en als je dan zijn zaak ziet en de spullen die hij verkoopt, ja, dat is andere koek. Je zou bijvoorbeeld gestyleerde Spaanse stieren in keramiek moeten maken, in felle kleuren (ik denk dan aan onze eigen fel oranje buffel) of in diepzwart en in diverse maten wegens het vervoer. Een artistieke herinnering aan de Spaanse eilanden, dat verkoopt als een gek… denk ik.

Oké, dat was het weer, namens Fieke veel liefs en hartelijke groeten, de diverse smakkerts, ook van de kleine en van mij.

Rimsky