Hoofdstuk 55: Spanningen

La Orotava, 7 juni 1973

Lieve allemaal,

Het laatste wat we van jullie gehoord hebben is via een brief aan Ed en Nora. En dat is alweer ruim een week geleden, een tijd geleden dus! Zelfs Rims hoort meer van jullie, zij het dan via prentbriefkaarten. Namens hem hiervoor heel veel dank...

Nou, het leven gaat hier verder zijn normale gangetje, wel lekker rustig.
Na het afscheid van Ton en Hanneke een verlichting. Fieke was zelfs blij en opgelucht.
Nee, op onze zak teren deden ze zeer beslist niet en ook gingen ze veel alleen op stap, maar de moeilijkheden lagen meer in het feit, dat zowel Ton als Hanneke voortdurend hatelijke opmerkingen maakten tegen Fieke. Alles wat Fieke vertelde (let wel, tegen mij waren ze totaal anders) was zogenaamd niet waar want ‘wat wist ze er nou allemaal van’ en uiteindelijk had ze ook nog nooit ‘iets meegemaakt’ en als zodanig kon ze nergens over oordelen!
Kortom, wat een leuke, gezellige avond had moeten worden (uiteraard bij Pablo in La Tranquilidad) ontaardde in een heftig meningsverschil over allemaal lulligheden. Zelf nam ik niet deel aan deze twist omdat ik languit op de achterbank van mijn auto lag te snurken. De wijn en vermoeidheid hadden hun tol geëist, gelukkig maar, ik hou niet zo van dat soort geruzie!
De reden is dat tussen ons een vervreemding is ontstaan, bijvoorbeeld omdat ze nog steeds dezelfde verhalen vertellen van zo’n twee jaar geleden, ze gewoon stil zijn blijven staan op het moment waar voor ons het 'avontuur’ begon. We kunnen echt niet meer bleek wegtrekken van verhalen over de uienoogst die mislukt is of dat de petunia’s dit jaar wat later zijn gaan bloeien door de aanhoudende regen etc. Nee, ik wil beslist niet de indruk vestigen, dat ze niet aardig zouden zijn, maar we zijn elkaar gewoon ontgroeid.

Ook Taurus heeft een stormachtige tijd beleefd.
Theo werd steeds stiller en kreeg zelfs een inzinking. Na een paar dagen van rust raakten wij plotseling in een gesprek en al snel bleek, dat Taurus ’bankroet’ was! Nou vraag ik je!
Na een urenlange gesprek bleek dat we ons in de nesten hadden gewerkt met onder andere Edward, wiens donkere kamer het zesvoudige had gekost van wat we hadden gepland. Daarbij nog opgeteld de kosten van de verhuizing van onszelf en de aanschaf van een composer (zetmachine), al met al, Theo wist er niet meer uit te komen.

Ook de onderlinge verhouding was niet meer zo prettig sinds ik had gevraagd, of we niet eens definitief konden horen wat de huur van ons kantoor moest kosten. Toen Theo echter mededeelde, dat dát al beslist was en wij 8.000 pesetas per maand moesten betalen (ik nog naïef vragen of het per jaar was) werd ik toch wel kwaad en attendeerde hem op het feit, dat financiële zaken toch op z'n minst even onderling bepraat konden worden. Toevallig stond ook Helen erbij en die kreeg prompt een hysterische huilbui en probeerde snotterend uit te leggen waarom ze zoveel vroeg, enfin, na die tijd was het uit met de liefde tussen Helen en mij. Ik kreeg zelfs geen kop koffie meer aangeboden...

Na een urenlang gesprek vonden we eindelijk een redelijke oplossing die ons voor zeker drie maanden veilig stelde (een overbrugging voor de slechte zomermaanden).
Helen, die steeds deelnam aan onze gesprekken liet al snel blijken, dat we Edward niet als (betaalde) zaak erbij konden hebben en toen ik haar duidelijk maakte, dat we zelf wel onze zaken konden regelen, nokte ze verontwaardigd af om de volgende dag voor een paar maanden naar Holland te vertrekken... maar volgens mij was dat al lang gepland, je hebt niet zomaar een ticket. Hoogst merkwaardig!
Inmiddels had Edward nog steeds geld tegoed van Taurus voor geleverd tekenwerk en ik dwong Theo min of meer om deze zaak nu eerst recht te trekken (wat inmiddels ook wel gebeurd is).
Verder zegde ik toe om Edward financieel te helpen met de aankoop van de donkerekamer apparatuur. En zo gebeurde het dat Edward binnen twee dagen helemaal geïnstalleerd was met een complete donkerekamerinrichting.
Enige tijd later, wéér na zo’n hopeloze financiële koorddanserij van Theo, stelde ik voor om de knoop maar door te hakken en voor mezelf te gaan werken. Hiervoor had Fieke zelfs al optie genomen op het appartement boven ons (tegen een leuke conditie) en Edward kon daar dan zonder één cent kosten ook intrekken.

In feite was het al een uitgemaakte zaak, we zouden de balans opmaken (de strop van de donkere kamer zouden Theo en ik samen dragen), orders afwerken en met schone lei beginnen. Wel apart, maar in samenwerking (uiteindelijk doen wij samen Donde y Que) maar dan wel voor eigen rekening.
Tot Edward een wending aan de zaak gaf met zijn mededeling toch de voorkeur te geven aan de ruimte in La Matanza, dit mede ingegeven door het feit, dat hij in La Matanza een leuk huis kon huren.
Toen ook Theo mij nog ervan overtuigde dat het toch veel verstandiger was om samen te blijven en ook liet zien, dat er voldoende uitstaande posten en orders waren en dat ook de huur van ons kantoor uiteindelijk aanzienlijk goedkoper was geworden, gaf ik toe en inderdaad, op dit moment gaat het allemaal een stuk beter.
Omdat Edward ons verzekerde zeker in La Matanza te willen blijven was dat meteen ook de oplossing om ooit de kosten van de verbouwing van de donkere kamer te terug te krijgen. Maar dáár wilde Edward weer niet aan, wél wilde hij maandelijjks huur betalen en hoe we ook praatten, hij wilde het maar niet begrijpen.
De situatie tussen Edward en ons werd zelfs gespannen, mede veroorzaakt door een prijslijst die hij voor z'n werk had gemaakt, krankzinnig hoge prijzen wel te verstaan...
Door zijn starre houding besloten Theo en ik de knoop door te hakken en betaalde ik contant aan Theo de helft van de kosten die gemaakt waren voor de aanschaf van de donkerekamer apparatuur en stelde dat Edward die, van nu af aan, kon afbetalen binnen 18 maanden. Daarna zou het van hem zijn. Hij had geen andere keus, want uiteindelijk kreeg hij een complete zaak in zijn schoot geworpen, met klanten en al.
Het was een keihard gesprek, recht door zee, op de man af. Het was kiezen of delen en ik wilde niet nogmaals met mijn rug tegen de muur... tot dikke tranen over zijn wangen stroomden... ach, toen had ik wel medelijden met hem en liet het maar zoals het was.
Een eigen zaak hebben valt niet mee en toch kan hij het makkelijk redden. Dat vertelde ik hem ook, maar ook, dat hij wel met beide benen op de grond moest blijven staan en niet meteen zo overdrijven met zijn prijzen die beslist omlaag moesten.
’s Avonds kwam hij bij ons thuis (na een lange tijd) en we hebben er nogmaals redelijk over gesproken en hij zag het nu zelf ook allemaal beter in en zou proberen om zijn verplichtingen na te komen. En méér dan dat verlangen we niet. En zelf geloof ik stellig, dat ’n beetje krap zitten in het begin nooit kwaad kan. Van hard werken heeft uiteindelijk nog niemand een scheve neus gekregen...

Ook de vakantieplannen van ons hebben een totaal andere wending gekregen. We komen niet naar Holland. Na diverse rekenpartijen kwamen Fieke en ik tot de slotsom, dat 2.000 gulden wel wat overdreven was om Holland terug te zien. En dat voor twee weken. We zullen proberen om een goedkope reis te krijgen (chartervluchten kennen ze hier niet, maar er zijn mogelijkheden via reisleiders) en dan kunnen we altijd nog een weekje naar Holland.
Wel gaan we onze vakantie versnipperen over lange tot zeer lange weekenden en gaan dan een paar Canarische eilanden bezoeken en een reis naar Afrika (Marrakech) maken. Alles met het vliegtuig uiteraard. Heen en terug met de auto naar Holland (wellicht iets goedkoper) vind ik toch wel een eind.

Fieke heeft zich enige tijd geleden laten verleiden om de ’Romeria’ mee te vieren, een feest waarbij iedereen uit La Orotava verkleed in klederdracht in de optocht meeloopt, zingt en vooral veel wijn drinkt. Dat wijndrinken gebeurt uit een wijnzak die, hoog boven je mond, in een dunne straal je mond hoort in te lopen. Als beginneling wil het wel eens verkeerd gaan!


Dit was het weer. Schrijf eens gauw terug (Martin en Ina heb ik ook maar weer eens geschreven) en tot mijn volgende brief wens ik jullie alvast veel liefs, ook namens Fieke. En de kleine natuurlijk, die nog steeds buiten speelt en het hem verder allemaal een zorg zal zijn...

Rimsky