Hoofdstuk 51: Alfa Romeo

La Orotava, 7 april 1973

Lieve allemaal,

Om te beginnen: de Alfa Romeo gaat niet door. Dat is best jammer, maar de eigenaar wil de auto niet verkopen en dus houdt het op.

De rijstal is nu definitief aan die drie Duitse jongens verkocht en overgedragen. Het waren voor Fieke zenuwslopende weken, maar die last is nu eindelijk van haar afgevallen.
Zowel Heinz als Achim hebben beiden hun deel in het geheel betaald, alleen ’rettitetti’ Helmut had weer niet alles bij zich omdat hij problemen heeft met de verkoop van zijn loodgietersbedrijf. Maar, zo verzekerde hij ons, dat kwam allemaal ’flockich’ voor elkaar binnen twee à drie weken. Een getekende schuldbekentenis hebben wij ook van hem. Maar ondanks dàt hebben wij de stal goed verkocht en zijn wij dik tevreden!
Wat we allemaal gaan doen weten we op dit moment nog niet, we gaan ons eerst rustig oriënteren.

Nu de Alfa Romeo niet doorgaat zijn we vanmorgen naar een nieuwe auto gaan kijken en mijn keus is uiteindelijk toch gevallen op die witte VW LE412, een grotere versie van de 1600. Alleen stukken luxueuzer en perfect afgewerkt. Het enige wat ons nog te doen staat is het kopen zelf en ik geloof dat dát het meest opwindende is van autorijden…

Na het eerste verschijnen van ’Donde y Que’ zijn er veel gunstige reacties en tevens een stroom aan nieuwe adverteerders. En daar moeten wij het van hebben.


Edward zijn donkere kamer nadert ook zijn voltooiing en ik denk dat over een week de eerste wazige foto’s zijn bedrijf zullen uitrollen. Verder hebben wij een zetmachine besteld en als die straks op het bedrijf staat is het misschien wel een mooie baan voor Nora om het te bedienen.

Uit een brief van Ronald begreep ik dat Martin en Ina enigszins teleurgesteld zijn over het feit dat er niet direct voor hun aan de slag gegaan werd. Dat ze verontwaardigd zijn kon ik al opmaken uit het feit, dat we zeker al zes tot zeven weken niets meer hebben gehoord. Hoewel ik toch, tot veertien dagen geleden, trouw elke week een brief schreef heb ik er nu ook de brui aan gegeven. Ik kreeg de laatste tijd steeds meer het gevoel dat ik voor de kat z’n viool zat te schrijven. Ze vergeten, denk ik, dat we hier niet op vakantie zijn maar gewoon hard moeten werken.
Fieke heeft bij een bevriende relatie, een soort galerie, een deel van Ina haar wandkleden en andere decoratieve objecten geplaatst en het is nu gewoon afwachten of er belangstelling voor is. Of het een succes wordt kunnen we dus nog niet zeggen. Het is natuurlijk bedoeld voor de eilandbewoners, toeristen kopen alleen maar souvernirs. Gebreide kledingstukken zullen hier weinig kans maken, maar hoe vertel je zoiets? Het is allemaal ongelukkig, Fieke heeft geen rijbewijs en kan dus ook niet met de auto op pad.

Ook Frank heeft ons pad weer gekruist. Hij heeft inmiddels weer mensen gevonden voor zijn stal op de Plaza Toros en kocht zelf de paarden in, mooie paarden weliswaar maar wel onervaren en daardoor toch wel onbetrouwbaar met buitenritten. Het zal van de nieuwe pachters afhangen of ze de paarden goed af kunnen richten.
Iets minder te spreken waren wij toen we hoorden, één dag voor onze Duitse kopers kwamen, dat Frank onze ouwe folders gebruikte waarbij hij alleen de naam van Fieke had laten afsnijden. Het klonk ons absurd in de oren en dus zijn Bob en ik polshoogte gaan nemen en inderdaad, zeker zo’n 4.000 folders lagen er voor verspreiding gereed!!! Dure folders die ik nog in Holland heb laten drukken waren door Ingrid, de secretaresse van Frank, klaargelegd om verspreid te worden. Wij hebben daarop alle folders keurig netjes in mijn kofferbak gedeponeerd en zijn direct naar Frank gereden om hem in nette, maar krachtige woorden uit te leggen dat hij behoorlijk fout zat. En wel wegens diefstal, het opzettelijk vernielen van ons eigendom en het misbruiken van de auteursrechten. Daar had hij natuurlijk geen weerwoord op, behalve dat hij vertelde speciaal een Spanjaard te hebben aangesteld om de folders te verspreiden bij hotelrecepties. Nu moet hij dus opnieuw folders laten drukken en dat kost hier wéééken!
Overigens was hij erg vriendelijk tegen ons maar ’s avonds daarentegen viel hij Bob lastig door te zeggen dat hij de Piccadilly-bar uit moest omdat hij geholpen had de folders bij hem te ’stelen!’ Maar Bob was natuurlijk helemaal niet plan om weg te gaan en zeker niet nu hij voor dief werd uitgemaakt. Kortom, het liep uit de hand en Frank is na een paar rake klappen van Bob maar in z’n witte Corvette weggereden. Want zo is Bob, een hart van goud, maar met een paar stalen vuisten!

Twee dagen later hoorden wij dat hij nogmaals een pak slaag had gekregen, maar nu van zijn eigen staljongen. ’We gaan woeste tijden tegemoet…’ zal hij wel gedacht hebben!
Overigens heeft hij vrij veel pech, zijn Plaza Toros in het zuiden (ziet er erg mooi uit) loopt voor geen meter bij gebrek aan toeristen en met zijn andere zaken heeft hij kennelijk ook problemen.

Wij hebben begrepen dat jullie nu de 23e april hierheen komen. Laat je ons nog even weten met wie je reist, Neckermann heeft bijvoorbeeld andere tijden als Christoffel Reizen terwijl ze beiden gebruik maken van Transavia en KLM vliegt alleen op Gran Canaria met een overstap op Las Palmas.

Dan nog een vraag: heeft Ronald ’toevallig’ al mijn kleine Beattle-plaatjes op zijn kamer, het moeten er zo’n vijf zijn en ik zou het op prijs stellen deze terug te zien. Wil je ze a.u.b. voor mij meenemen, dan kan de politie ook buiten de deur gehouden worden!

Voor het overige, alles gaat goed. Ontvang onze hartelijke groeten en veel liefs van ons allen,

Rimsky