La Oratava, 12 mei 1973
Lieve allemaal,
Het lijkt allemaal weer lang geleden dat jullie hier waren, alleen de foto’s herinneren ons dat jullie hier waren. ’Heftig..!’, zo denken jullie er misschien aan terug! Maar het was reuze gezellig, veel gelachen, veel gezien. Met als hoogtepunt papa’s verjaardagsfeest.
Achteraf was het natuurlijk best kinderachtig van mij om de rit naar Pino Alto met de Ford Consul te maken, maar je hebt zelf ervaren hoe slecht die weg is. Onverhard met grote gaten, en dat met een splinternieuwe auto..? Ik weet het, het was valse zuinigheid en het is te gênant voor woorden dat die auto halverwege de klim het niet meer kon trekken met iedereen er in. Ja, en pas als je moet lopen merk je hoe steil hier alles is. Maar gelukkig kon iedereen even verderop weer de auto in en alsnog bij Pablo komen voorrijden.
Maar het feest was geweldig en ik zie papa z’n gezicht nog voor mij toen hij de feestruimte binnenstapte en een kamer vol vreemde mensen zag die wij voor hem hadden uitgenodigd.
Ja, je zult het niet meer precies weten, maar naast Edward en Nora en wij waren er natuurlijk Jan en Loes, Achim en Heinz (de nieuwe staleigenaren die wél alles netjes hebben afgehandeld), don Pedro en don Jésus (de paters uit La Florída), don Fernado en zijn collega (twee hoge Spaanse officieren), uiteraard Pablo die het maar druk had met zijn speenvarken aan het spit (en dat zag er toch wel feestelijk uit, niet?) Andrès, Domingo en Horacio (de autoschade-experts) en dan iedereen die zomaar binnen kwam lopen. Achteraf bleken dat dus de muzikanten die voor de muziek(!) zouden zorgen. Dat zal je veel genoegen hebben gedaan om een paar ’collega’s’ te ontmoeten, ook al speelden ze gitaar, banjo en tamboerijn…
De vlekken van de in de wijn gedoopte servetten zijn nooit meer uit onze kleren gegaan en dat was dus weer typisch iets voor Jan om met gooien te beginnen. Als wij bij Pablo eten dan kan hij het niet nalaten om de tanden van zijn etensvork naar alle kanten te buigen en aan Pablo te vragen hoe hij daar mee moet eten. Het blijft een kwajongen waarmee wij al heel wat verrassingen hebben beleefd. Kortom, Edward, Nora en wij hebben het nog vaak over dat feest.
De foto’s zijn niet optimaal, het was ook veel te donker, maar ik stuur ze toch maar op.
Wel hebben wij besloten om een filmcamera te kopen, die camera’s zijn een stuk lichter geworden en je kunt er gewone batterijen in doen zodat je niet meer met zware accu’s hoeft te sjouwen. Want dat hield mij altijd tegen. En juist nu de kleine nog opgroeit lijkt het ons enig om dit op film vast te leggen. Natuurlijk koop ik er gelijktijdig een projector bij, anders heb je er nog niks aan. Deze week maar eens gaan kijken wat de mogelijkheden zijn.
Inmiddels heb ik een klein probleem met mijn nieuwe auto gehad, het acculampje bleef constant branden. Aangezien ik toch garantie heb ben ik dus naar de VW-dealer gegaan en die zouden er wel ’even’ naar kijken. Maar ’s avonds was het nog niet klaar en stond mijn auto nog in de garage. Ze vertelden mij dat het een kwestie was van electronica en daar moest een specialist naar kijken, maar die was er die dag niet. De volgende dag ging ik ’s avonds weer naar de garage en daar stond mijn auto nog steeds, maar omdat de deur aan de bestuurderskant openstond ging ik maar eens kijken waar ze mee bezig waren en verstijfde van schrik… ze hadden het hele dashboard er af gesloopt en het enige wat ik zag was een wirwar aan draden. Ze konden het euvel van dat brandende lampje niet vinden..! Maar, zo verzekerden ze mij, de volgende dag zou alles piekfijn in orde komen en alles zou er weer als nieuw uitzien. En inderdaad, de volgende dag stond de auto weer klaar en het lampje brandde niet meer. Op mijn vraag wat er nou precies aan de hand was kreeg ik te horen dat ze het niet wisten en dat ze daarom maar het lampje eruit hadden gehaald!!! En zo kon het dus ook niet meer branden. Hoe kom je er op! Maar, vertelden ze me, het kon verder geen gevolgen hebben, de accu was splinternieuw en het was maar een waarschuwingslichtje… ik heb er geen goed gevoel over. Typisch zo’n Spaanse oplossing!
Over een paar dagen komen Ton en Hanneke voor een dag of veertien, wij verheugen ons er erg op. Maar ze moeten zich natuurlijk wel een beetje zelf vermaken, want ik ben iedere dag naar mijn werk. Wel zal ik wat meer vrij nemen, maar het moet natuurlijk wel met mijn werk kunnen. Maar we zien wel, we hebben ook de avonden nog.
Namens Fieke, Rims, Edward en Nora en mij veel liefs toegewenst met de nodige smakkerts,
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten