Lieve allemaal,
Het was me het maandje wel. Of eigenlijk niet, want het heeft hier veel geregend.
En als het regent komen er geen klanten. Dan zit je op het terras en hoor je, buiten het kletteren van de regen om, de paarden op hun voer kauwen en denk je wel eens: waarom zijn wij geen autoverhuurbedrijf begonnen!
André woont hier ook nog steeds! Hij kwam met het plan om de stallen te renoveren en allemaal aparte boxen te maken met een eigen voer- en waterbak. Omdat hij zich eigenlijk verveelde had hij een leuke tekening gemaakt en een soort berekening wat het ons allemaal zou gaan kosten. Nou, dat was niet niks. Maar goed, we hebben toegestemd en dus is hij aan de slag gegaan. De eerste tegenvaller was het verwijderen van de oude voederbakken in de koeienstal, het leek wel of het een atoombom moest trotseren, zo hard, toen het bestellen van zand, zand schijnt hier kostbaar te zijn. Behalve in de krater is er geen zand op Tenerife. De bodem is rotsachtig en zand wordt hier gemalen uit… rotsblokken. In een enorm groot apparaat worden rotsblokken geplet en vermalen wat uiteindelijk resulteert in een soort grof zand. Dus verschrikkelijk duur!!
Dan moet er cement komen… vanaf het vaste land, want hier staat geen cementfabriek bij gebrek aan grondstoffen. Gevolg… verschrikkelijk duur. De betonblokken zijn ook al niet goedkoop, kortom, bouwen op Tenerife is duur, alles moet van ver komen en met de boot aangevoerd worden.
Het bouwen gaat langzaam, het terrein ligt vol met bouwmateriaal, de stal is ontregeld waardoor de paarden onrustig zijn, de deuren zijn eruit waardoor de paarden last hebben van vliegen, kortom, het is één grote rotzooi. Waar zijn we aan begonnen?
Dan nog veel regen waardoor alles modderig is, nee, wij zijn er niet gelukkig mee en er begint irritatie te ontstaan tussen ons en André. Je begint dan ook op alles te letten. ’s Avonds, tijdens het tv-kijken, hoor je dat André snuift met een piepje. In het begin denk je nog wel even, ach, een piepje, maar God nog aan toe, na een half uur lijkt het wel een kokende fluitketel!
Dan natuurlijk Fieke’s verjaardag. Dat was wél leuk en die hebben we gevierd in een barretje van een Spaanse vriend van ons, Rocco genaamd. In Puerto de la Cruz gaan we wel eens ’s avonds naar El Greco waar een paar Mexicanen spelen en zingen. Antonio is de gitarist met een mooie stem en zijn partner Argentino speelt eveneens gitaar en op een harp. Fieke is er gek van en dus heb ik als verrassing beiden gevraagd om op haar verjaardagsfeestje te komen spelen en zingen en dat hebben ze nog gedaan ook. Heel sympathiek, geweldig leuk. En tot onze grote verbazing kwamen ook John en zijn vrouw Edith op het feestje. Het was reuze gezellig, de wijn en het bier vloeiden rijkelijk, tot grote tevredenheid van Rocco, en de stemming zat er goed in. Ouderwets gezellig.
Ik weet niet precies wat er gebeurd is, maar een ding is wel zeker, André mag niet op de boot wonen. Nee, erger, hij mag er zelfs geen geen voet op zetten. Volgens John had André meteen een aanmatigende houding tegen John aangenomen en hem ook nog eens flink de les gelezen. Nou, dat pikte John dus niet en vertelde dat hij geen helemaal geen boodschap had aan André en al helemaal niet aan zijn gezelschap aan boord. Althans, zo hebben wij dat dus van John zelf begrepen. André vertelt natuurlijk een ander verhaal en hoewel John niet direct mijn beste vriend is geloof ik hem toch wel eerder. André heeft iets irritants over zich, hij komt niet sympathiek over, ik kan het niet precies uitleggen. In ieder geval is het een betweter.
En wie stond een paar dagen later plotseling op ons terras: mijn oude schoolmakker Jaap! Wij waren blij verrast hem weer te zien en hij werd onmiddellijk door Fieke uitgenodigd om te blijven eten. Fieke had een Indonesische schotel klaargemaakt en we hadden dus genoeg. Dat etentje zal hem overigens lang bijblijven want Fieke was nogal royaal omgesprongen met de Spaanse pepers en het mankeerde er nog net aan of de brandweer moest gewaarschuwd worden! De tranen liepen over zijn (en onze) wangen, maar hij liet niks merken.
Hij is nu zonder Paula op Tenerife en is in onderhandeling met één van onze klanten (die een eetcafé heeft) om partner te worden.
Hij woont in Puerto waar hij een appartement huurt. Ik ben een avond met hem gaan stappen en uiteindelijk zijn we terecht gekomen bij de nieuwe discotheek van een Hollandse discjockey, Club Nummero Uno. Nou, daar gaf hij het ene na het andere rondje weg aan iedereen die bij hem stond en toen ik hem waarschuwde dat die tent vreselijk duur was keek hij mij alleen maar verbaasd aan. Nee, ik ben gaan twijfelen of hij het hier redt, hij lust mij te graag een borrel en om dan in een café te gaan werken lijkt me geen goed idee.
Overigens hoorden wij later van Sas (de eigenaar van Lord Nelson waar Jaap mee samen wil werken) dat er helemaal geen sprake is dat hij mede-eigenaar gaat worden. Ja, wie moet je nu weer geloven!
Wel ga ik met hem naar het zuiden om te kijken of er iets te beginnen valt met waterfietsen, want daar heeft hij ook veel belangstelling voor. Maar het allerliefst zou hij op de boot van John, papa en Martin gaan werken, daar was hij meteen weg van en het klikte meteen tussen de beide J’s. Dat moet gezegd, Jaap is een innemende en goedlachse kerel.
En nu ik het toch over het zuiden heb, van Carol hebben wij tot op heden nooit meer iets gehoord! Merkwaardig! Eigenlijk denken wij er niet eens meer aan, zeker niet nu we hier een redelijk bestaan hebben opgebouwd.
Het is inmiddels een paar dagen later en aangezien mijn brief nog niet in de enveloppe zat krabbel ik er nog even een eind aan.
Met Jaap ben ik dus naar het zuiden gereden en in Los Cristianos gekeken wat er voor mogelijkheden waren voor Jaap om zich daar te vestigen en iets met verhuur van waterfietsen te beginnen. Los Cristianos beschikt namelijk over een klein strandje met wit zand (als enige, de rest van de stranden hebben allemaal zwart zand maar is gewoon schoon) en bij uitstek geschikt om te waterfietsen omdat het in een baai ligt en er hoegenaamd geen golfslag is.
Volgens zeggen gaat hij actie ondernemen, dus dat wachten we wel af. Op de terugweg reden wij nog langs een andere plaats (Las Galletas) een gehucht met onverharde wegen en bars met saloon klapdeuren. Je waant je in een cowboy-film daar. Bij een van die bars gingen we naar binnen omdat we zagen dat ze ook hamburgers hadden. We zaten goed en wel als enigen aan de bar en ik bestelde in mijn beste Spaans twee biertjes en hamburgers en wie schetst onze verbazing dat een van de twee uitbaters in plat Amsterdams vroeg waar wij vandaan kwamen! Wel, van het een komt het ander en toen ik vroeg hoe zij dan in dit gat terecht waren gekomen rolde ik zowat van mijn barkruk af. Ze waren beiden uit Holland hierheen komen varen met de Urker kotter van… ja, inderdaad, van oom John! In mijn eerstvolgende brief zal ik je hun relaas vertellen. Wat is de wereld eigenlijk klein…
Vanuit deze bouwput wens ik jullie, ook namens Fieke en de kleine het allerbeste en veel liefs van
Rimsky
NB Bijgaand een tweetal foto’s tijdens een bezoek aan El Greco samen met Jaap en Onno (op de rug gezien). De muziek werd weer verzorgd door Antonio en Argentino, onder begeleiding van Fieke die het niet kan laten om mee te zingen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten