Hoofdstuk 31: Uit het oog, uit het hart

La Oratava, 17 september 1972

Lieve allemaal,

Allereerst Edward. Tot op heden nóg steeds niets ontvangen wat op een plattegrondje lijkt!!!
Ben ik niet duidelijk genoeg geweest waarom ik dat plattegrondje zo dringend nodig heb? Het was bedoeld voor het zomertoerisme, maar over een paar weken is ook dat alweer afgelopen en komen de herfsttoeristen er weer aan!
Wat is in hemelsnaam de reden dat je het vertikt om een er avondje voor te gaan zitten? Ik heb altijd voor je klaargestaan, heb je aan je eerste baan geholpen, heb je avonden lang vaardigheden bijgebracht waar je hoogstwaarschijnlijk nog steeds plezier van hebt.
Eind van de week komt deze brief uiterlijk in Hilversum aan, daarna geef ik je nog een week de tijd om mij dat simpele K-plattegrondje op te sturen.
Mocht ik binnen twee weken niets van je hebben gehoord dan kan je deze opdracht gevoeglijk vergeten. Ik zal dan aan Martin vragen om achter zijn tekenbureau te gaan zitten en ben er van overtuigd, dat ik het dan wél snel krijg.

Sorry allemaal, het begin van deze brief, maar ik vind het ook werkelijk zo slap, ik zit al zo'n dikke drie maanden te wachten op iets wat in een uur klaar is en voor ons werkelijk van groot belang is. Zelf heb ik al mijn tekenspullen niet hier en het zou toch te gek zijn om voor zo een simpel kaartje nieuwe tekenspullen te moeten kopen.

Je brief van de 12e gisterochtend is door Fieke halverwege op weg naar de stad van de postbode in ontvangst genomen en aan Rims gegeven om vast te houden. De postbode kent ’Josephina’ dan ook goed en uiteindelijk scheelt het hem een extra afdaling en een dito klim.
Bij thuiskomst bleek echter, dat de kleine de brieven niet meer had, hij had de post ergens laten liggen..! Maar uiteindelijk is alles toch nog terecht gekomen.

Het bericht dat jullie, in ieder geval jij mam, in november komt is waarachtig goed nieuws, november is een fijne maand wat temperatuur betreft en niet zo heet.
Momenteel kan het hier ’s morgens behoorlijk heet zijn, maar zo tegen de middag komt de bewolking en wordt het zalig.
Eten doen we dan ook op het terras, ’n grote kandelaar op tafel zorgt voor de nodige romantiek. De avonden zijn zwoel, dus geen dikke truien of een extra kamizooltje.

Zeer verrast waren Fieke en ik over wat je schreef over het cadeau wat jullie ons willen geven, toevallig keken we de laatste tijd vrij vaak naar allerlei pick up’s, want een tweetal rekken vol platen en geen pick up is hetzelfde als een auto zonder wielen.
Steeds hebben we het weliswaar uitgesteld om zo'n ding te kopen, er kwam ook zoveel tussen, maar nu zullen we zeker uitkijken wat het beste is wat we voor dit geld kunnen krijgen. En dat is heel wat, want dit soort spullen zijn hier vrij goedkoop en je koopt hier voor 6.000 pesetas een pick up waar je in Holland al gauw zo'n fl. 500,- voor betaalt.
In ieder geval, bij voorbaat al reuze bedankt, natuurlijk, en niet in de laatste, plaats ook namens Fieke.

Wat de kleine boy wil hebben is moeilijk te zeggen. Het beste kun je dan ook samen met hem straks in Santa Cruz (leuke winkelstad) iets kopen. Van ons wilde hij een kiepauto van zo’n meter lang, met alles er op en er aan. Druk je op een handletje, dan gaat automatisch de laadbak omhoog, ideaal met alIe stenen hier, maar tot nu toe zet hij alleen nog maar ons nieuwe hondje Chiquita (nog steeds niet groter als een flinke schoen) er in en drukt dan op de handle. Het beestje glijdt er dan met een smak uit, kijkt versuft terwijl Rims zich rot zit te lachen… zo hebben wij hem echt niet opgevoed, hoor!

Vanmiddag mocht hij weer eens mee op het paard en hij zou en moest op Pajarito, een kleine lelijke opdonder, maar reuze fel. Nou, ongeveer halverwege ging het paard er vandoor, Fieke een kleine hartverlamming van schrik en er meteen achteraan. Toen ze het paard had ingehaald en de kleine troostte had hij alleen maar een rood hoofd en vroeg: heb je gezien hoe hard ik kan ’geperen?’ Hij gaf het paard nogmaals een tik en weg was hij weer...

André is nog steeds bij ons en morgen gaan we, op verzoek van André zelf, starten met de renovatie van onze stal. Wat moet hij anders, hij verveelt zich te pletter hier en John is nog steeds niet terug van Lanzarote. Het was wel even wennen maar het blijkt wel een aardige jongen te zijn, niet al te opdringerig en (vooral) erg rustig.
John was dus niet naar Madeira uitgeweken maar naar Lanzarote. Kennelijk was dat voldoende om weer een ligplaats in de vrijhaven van Santa Cruz te krijgen. Maar zolang hij niet terug is kan André dus niet naar de boot.

Voor Martin hebben wij ook iets geweldigs ontdekt om te gaan wonen, vijf minuten wandelen hier vandaan. Het is op dit moment nog een bouwval, maar gooi je er een paar duizend gulden tegenaan om het op te knappen, dan heb je iets unieks. Een grote patio woning (eigenlijk boerderij) waar zeker vier gezinnen bij elkaar zouden kunnen wonen zonder last van elkaar te hebben.
Wij zijn er meteen op afgestapt en de eigenaar is zonder meer wel genegen om het te verhuren, misschien wel zelfs te verkopen. Als je er voor staat is het net een miniatuur kasteeltje, geweldig. Voor ons zou het ook ideaal geweest zijn, maar je kunt niet aan de gang blijven...

Van de week kreeg ik een dame hier op bezoek die reisleidster is en inlichtingen wilde hebben over de manege. Ze leek sprekend op Popsie. Vertel haar maar dat ze hier als reisleidster goed geld kan verdienen (ze spreekt uiteindelijk vloeiend Engels en Frans, Duits is ook belangrijk en Spaans leert ze vanzelf wel). Zonder meer een land voor haar hier!

Doe maar de hartelijke groeten van ons aan haar, ook aan de Adee’s en zeker aan Cockok en oom Piet, wij hebben al zoveel post van ze gehad, maar niet heus...

Fieke heeft voor haar verjaardag nou ook niet bepaald veel post ontvangen van haar familie, alleen van haar ouders, van Roos en van Joke. De rest zal wel hebben gedacht: uit het oog dus ook uit het hart...
Regelmatige correspondentie is er wel met jullie (die brief van Ronald was groots) en van Martin en Ina (helaas vaak triest).

Zo, meer nieuws heb ik op dit moment niet, vandaar de extra grote punt die ik hier achter zet.
Ontvang de hartelijke groeten, ook jij Edward, maar je zus nog aan toe, doe er eens wat aan, kussen van Fieke en een
p(l)akkerd van de kleine Rims. Van mij dito hetzelfde,

Adios y mucho gracias

Rimsky

NB De kogel is door de kerk, géén pick-up, wel een tv. Dan heeft de kleine er ook wat aan.