Lieve allemaal,
Nog even, mam, dan kunnen we je ophalen op het vliegveld. We verheugen ons heel erg en je kunt met eigen ogen zien hoe het met ons gaat. Prima dus! Ondanks de berichten die je dus via Martin en Ina kreeg naar aanleiding van André zijn verhalen. Hoe krijgt die klootzak het allemaal verzonnen. Rims zou in vodden rondlopen… hoe ziek moet je zijn om deze verhalen te vertellen, hij wordt verwaarloosd en nog meer van dit soort flauwe kul. Het wordt echt tijd dat je komt, je kunt dan na terugkomst aan Martin en Ina vertellen wat je zelf met eigen ogen hebt gezien. Ik ben werkelijk benieuwd of hij nog überhaupt terug durft te komen?
Goed, Fieke is gisteren de hele dag weggeweest met de paarden, samen met de jetset van Puerto de la Cruz en omgeving. The VIP’s zogezegd. Altijd belangrijk, vooral omdat iedereen bijzonder enthousiast was. Zo’n dag bestaat veelal uit een rit naar boven, de bergen in. Prachtige bossen en geen mens, huis of bar te bekennen. Vandaar dat een van de ruiters er voor gezorgd had dat in de allerlaatste bar die ze tegenkwamen gegeten en gedronken kon worden. Zelf eigenaar van een groot restaurant heeft hij dan ook het eten klaargemaakt en uiteraard vloeide de wijn overvloedig. Dit allemaal heb ik dus van Fieke, want ik was uiteraard niet mee.
Aangezien wij op zondagavond ook altijd naar een restaurant gaan zochten wij ook nu een culinaire eettent op. Dat werd een restaurant waar wij enige tijd geleden ook al waren geweest. Een Duitse eettent (’Beim Dicken Otto’) met als klapstuk Eisbein. Hééérlijk!!!
Wij waren daar al eens geweest met André maar dat was op een fiasco uitgelopen. Fieke vroeg aan André wat hij wilde eten, maar hij kon zo snel niet beslissen (hij is kennelijk in alles een beetje langzaam) waarna ze hem vroeg waarom hij ook geen Eisbein nam. Het bleek, dat hij het niet kende, en dat kan… zeker nog nooit in Duitsland geweest. Bij wijze van grap zei Fieke toen dat hij dan ook maar ook Eisbein moest nemen maar hij werd (en Joost mag weten waarom) kwaad en zei dat hij zelf wel zijn keus kon maken en… stond op en liep nijdig het restaurant uit. Zeker om thuis weer een van z’n stiekeme blikjes worstjes open te trekken! Maar goed, dass war einmal…
De stal is zowat gereed. Een tweetal Spaanse bouwvakkers zijn komen kijken en verbaasden zich er over waarom er zoveel bouwmateriaal gebruikt was.
Zo had André 23 zakken cement nodig (cement is hier verschrikkelijk duur) voor de halve stal terwijl die Spanjaarden het met 5 zakken cement doen! André had 6 kuub zand nodig, de Spanjaarden maar 2 kuub! En dan de uitvoering, ze dachten in eerste instantie dat André er een atoombomveilige schuilkelder van had gemaakt. Ze maakten met ons een mooie prijs af en garandeerden dat het binnen een week klaar zou zijn. En daar gaat het aardig op lijken, je ziet het opschieten en wij krijgen er steeds meer een beter gevoel over. De rotzooi wordt netjes opgeruimd, de deuren zitten er weer in, al met al, we zien het weer helemaal zitten.
Met Jan hebben we ook een tijdje zitten praten en alles over André en zijn klusambities verteld. Hij zag nu met eigen ogen hoe hij ons heeft laten zitten en besloot meteen dat hij niks meer met die goser te maken wilde hebben. En we hebben er werkelijk niet op aangestuurd…
Oké, tot zover de laatste brief voordat je komt, het weer is prima momenteel, de avonden heerlijk zacht, wel een truitje meenemen voor het geval dat. Ik informeer zelf wel wanneer het vliegtuig aankomt en voor het geval dat je me niet meer herkent, ik heb een krant, de ’El Dia’ onder mijn linker arm. Goeie reis, veel liefs, de hartelijke groeten aan iedereen, kussen van ons allemaal,
Rimsky
Geen opmerkingen:
Een reactie posten