Lieve allemaal,
Je eerste brief na je verblijf op Tenerife hebben wij inmiddels weer ontvangen. Wat gaat de tijd snel. Hoeveel brieven zullen het er nu weer worden alvorens jij of jullie opnieuw hierheen komen?
De kleine was het inderdaad weer snel vergeten dat je vertrokken was, vroeg nog wel waar je gebleven was maar ook dat is nu alweer over. Zo gaat dat!
Ook wilde hij plotseling niet meer naar school, maar toen Fieke een nieuwe schooltas voor hem gekocht had, was ook dat snel over. Met zijn kleurboeken, potloden en zijn drukkerij-doos. ’t Is een schat, maar dat hoef ik eigenlijk niet eens meer te vertellen.
Dat papa een ellendige, lange eenzame week achter de rug heeft gehad zat er gewoon in, maar daar moet hij alvast maar aan wennen, nietwaar? Een week voor jezelf zorgen kan toch geen kwaad en het is net te kort om te verhongeren.
Je vroeg, hoe het verder met de zaken ging, wel, zondag na je vertrek was het erf weer vol met mensen en hadden we paarden te kort. Voor het overige is het weer hier erg wisselvallig, het regent de laatste dagen veel! Overigens klaagt iedereen in Puerto de la Cruz steen en been over de negotie, de mensen schijnen geen geld te hebben. Wel moet ik zeggen dat onze propaganda uitstekend werkt.
Jou aanwezigheid hier heeft in ieder geval veel teweeg gebracht, het heeft Fieke in ieder geval gestimuleerd te gaan denken om de stal te verkopen. Omdat wij er geen gras over laten groeien verschijnt er volgende week een advertentie in ‘De Hoefslag’, een blad voor paardliefhebbers, en hoewel de prijs niet overdreven duur is kunnen we er misschien aardig wat aan overhouden.
Van Martin hebben wij nog niets gehoord, ik neem aan dat de affaire André de zoveelste klap voor hun is geweest. Maar al met al was het maar goed, ook voor Martin en Ina, dat wij ze op tijd hebben kunnen inlichten over de hele gang van zaken met die ellendeling.
Gelukkig heb je zelf kunnen meemaken hoe André en Jeannette hier weer vol zelfvertrouwen met de auto arriveerden om even later weer met de staart tussen de benen te vertrekken.
Hij moet gezien hebben dat de stal helemaal klaar was en zal inmiddels ook wel weten dat hij bij Jan niet welkom is. Ik denk dat André en Jeannette dus wel weer snel in Holland zullen aankomen. Hier krijgt hij in ieder geval geen poot meer om op te staan.
Maandag, dus morgen, beginnen Theo en ik samen te werken in een luxueus pand in Puerto de la Cruz. Super modern, pal aan de grote weg.
Theo kwam op een goeie dag hier naar toe met in zijn auto een halve studio aan tekenmateriaal. Of ik alsjeblieft een advertentie wilde maken voor een nieuwe attractiepark met papegaaien, Lorre Parque. Ik kon praten wat ik wilde, maar hij ging niet eerder weg voor ik ja had gezegd. Dus ben ik maar aan een onstabiel tafeltje gaan zitten en heb die advertentie in een speciale illustratietechniek gemaakt. En daar was iedereen reuze gelukkig mee, zó hadden ze die hier nog niet gezien…
En al gauw kwam de tweede advertentie en dat bleef maar doorgaan totdat Theo dus voorstelde om bij hem te komen werken. Daar heb ik, onder de voorwaarde van ’boter bij de vis’ mee ingestemd. En nu dus snel uitkijken voor een andere stalhulp, er zijn best veel Spaanse jongens die hier willen werken, het liefst had ik Bob als stalknecht, maar die schijnt van het eiland verwenen te zijn.
Slecht nieuws hoorde ik net op de radio dat er een vliegtuig is neergestort met 140 slachtoffers, allemaal Duitsers. Verongelukt boven het vliegveld van Los Rodeos, van twintig meter hoogte neergekomen! Er schijnen daar meer ongelukken te gebeuren, in een barranco bij het vliegveld liggen, wordt er verteld, nog veel vliegtuigwrakken. Maar misschien willen jullie dat allemaal niet eens weten!
Van John heb ik, na het feestje op jouw verjaardag, taal noch teken gehad. We hebben ongelooflijk veel lol gehad met z’n vieren in Pino Alto, het meest gelachen heb ik toen Pablo vertelde een ’orkestje’ te hebben besteld en er toen twee mannen met een gitaar en samba-ballen binnenkwamen. Hoe wij in vredesnaam hierop nog gedanst hebben blijft me een raadsel, maar de wijn zal daar wel debet aan zijn. Ik denk niet dat je ooit nog zo’n verjaardag zult meemaken! En hoe ik in hemelsnaam naar beneden ben gereden over dat steile bergpad wil ik eigenlijk zelf ook niet weten!
Ik begrijp nog steeds niet waarom het John maar niet lukt om een vergunning te krijgen. Volgens mij heeft John zich teveel ingelaten met mensen die of er op uit waren om zelf ook een graantje mee te pikken. Waarom lukt het anderen wel en hem niet? Het is een prima project en goed voor het toerisme, en daar doen ze hier veel voor want het is de grootste bron van inkomsten.
Ik geef toe dat een vrouw hier sneller iets bereikt, zeker als ze ook nog eens goed Spaans spreekt, maar die vergunning had hij, mijns inziens, al lang moeten hebben.
Ik durf te wedden, dat Fieke zo’n vergunning voor John al lang geregeld zou hebben. Maar nogmaals, we kunnen er ons niet mee inlaten, voor de Spaanse wet hebben wij niets met de boot te maken en John kennende zou hij dat ook nooit kunnen verkroppen.
Als je straks, bij een eventuele verkoop van de boot, je geld terugkrijgt, dan wordt het wel moeilijk om het geld naar Nederland te krijgen. Zo’n som krijg je Spanje niet meer uit, maar je kunt hier genoeg met je geld doen. Maar laten we voorlopig maar even afwachten.
Zo, dit was het dan weer voor vandaag, veel meer nieuws is er niet meer te melden.
Ook namens Fieke de allerhartelijkste groeten, van de kleine een smakkert en van mij dito hetzelfde.
Papa bedankt nog voor je brief, het deed ons goed weer eens iets van jou te mogen lezen. Ronald bedankt nog voor de cadeau’s en laat weer eens wat van je horen.
Veel liefs van ons allemaal.
Rimsky
Bijgaand nog wat foto’s die gemaakt zijn tijdens je verblijf hier, o.a. op de boot en tijdens onze tocht door Las Cañadas.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten