Hoofdstuk 40: Grote gitaar

La Oratava, 24 december 1972

Lieve allemaal,

Het lange wachten op een brief van ons moet maar weer eens gezocht worden bij de Spaanse post. Denkelijk zal onze brief voor jullie en die voor Ed en Nora inmiddels gearriveerd zijn.

Wel moet ik zeggen dat we het inderdaad reuze druk hebben, Fieke met haar paarden en ik met mijn reclame-bezigheden en daardoor is het schrijven behoorlijke achterop geraakt.
Zelf stap ik tegenwoordig 's morgens vroeg de deur uit, ga tussen de middag ‘even’ eten en kom dan vervolgens laat thuis.
Hoewel de maand december, wat de paarden betreft, stil begon, loopt het momenteel weer als een tierelier en dat is te danken aan het feit, dat het Kersttoerisme weer is gearriveerd.
Komt nog bij, dat onze ‘concurrent’ door de een of andere dronken Schot is neergestoken door een messteek dwars door zijn buik (’n vrouwenaangelegenheid!) en nooit meer in staat zal zijn dit bedrijf verder uit te oefenen. We zijn dus nu weer de enige manege op dit eiland, maar zijn daar niet bepaald blij mee. Op zich was het wel een aardige jongen maar we hadden er niet bepaald veel last van.

Het is op dit moment zondag 24 december en dus een dag voor Kerst. Onze kerstboom (wit, opvouwbaar en van Japanse makelij) staat in de huiskamer en de kleine Rims is er vol van.
Onze drol is de laatste tijd geweldig en vooral de Kersttijd spreekt hem erg aan.
Vanmiddag nog trad er een kamerorkest op de t.v. (zondags is er altijd een concert, erg mooi) en hij vond het maar vreemd dat er een man bijzat met een zo’n hele grote gitaar… maar het was een cello!

In onze hondenbestand is er in twee dagen tijd veel veranderd. Paquito hebben we weg moeten doen vanwege het feit, dat hij de kippen opvrat van een Spaanse buurman waar ook de paarden al aan de bananenbomen hadden geknabbeld. Er is nu door de eigenaar van onze finca een 100 meter lang hek geplaatst. De paarden kunnen dus niet meer bij de bananenbomen, maar Paquito hebben we bij een Spaanse familie in de bergen ondergebracht die er dolgelukkig mee was, althans, dat hoop ik! Ikzelf ben er niet blij mee, integendeel, ik was toch wel gehecht aan die hond. Ondanks alle rottigheid die hij uithaalde, zoals vlees van de aanrecht stelen, schoenen van Fieke tussen de bananenbomen verstoppen, paardeborstels jatten, enz.

Verder heeft de kleine Chiquita een gevecht geleverd met een rat en hij heeft hem ook dood weten te bijten, maar die rat heeft hem, nog net voordat hij stierf, een knauw gegeven in een slagader en Chiquita is daarna doodgebloed. We hebben nog uren zijn wond dichtgeknepen, maar hij stierf in onze handen. Erg triest allemaal. Volgens Rims is Chiquita nu bij ’onze Heere...’
En tot slot is onze ’lachende hond’ Saltin overreden. Saltin rende altijd trouw met Fieke en de paarden mee de bergen in, overal waar Fieke was was Saltin ook te vinden. Bij het oversteken van de weg werd hij gepakt door een veel te hard rijdende Spanjaard (die trouwens niet eens stopte) en Saltin was op slag dood. Wij hebben hem tussen de bananenbomen begraven. Wat nog rest is een poesje, ik zou niet eens weten hoe we daaraan gekomen zijn.

Het heeft de afgelopen dagen gestormd, hele wegen zijn door het naar beneden stromende water kapot gegaan en vele bananenbomen geveld. Oók bij onze buurman, dus alle drukte over een paar bananenbladeren waar onze paarden aan hadden geknabbeld, was voor niets. De storm heeft hem zeker twintig tot dertig bomen gekost.

De reacties op onze advertentie over de verkoop van onze rijstal is overweldigend en we verwachten na de Kerstdagen nog veel meer brieven. Van van de Meerdink hebben we inmiddels al een brief ontvangen, maar er waren veel meer serieuze kopers in spé. Enfin, we zullen wel zien.

Theo en ik hebben nu officieel samen een reclamestudio opgericht met de naam ‘Taurus' en het loopt allemaal erg goed. Wij hebben vrij veel werk en de tevredenheid over de kwaliteit van ons werk is enorm (ik zit op de studio en Theo brengt het werk binnen). Zo'n jaar er tussen uit heeft goed gewerkt.
Zakelijk is er ook wat veranderd, in het begin wilde ik alleen boter bij de vis, dus contant betaald worden voor elke opdracht die ik uitvoerde. Dat ging even wel goed, maar door het vele werk wat er binnenkomt is dat voor Theo niet meer bij te benen. Oké, daar kon ik me wel wat bij voorstellen en dus stelde hij voor dat we partners werden. Mijn eis was dan wel om in alle projecten mee te delen, ook in een maandblad wat hij samen met een Duitse investeerder aan het opzetten is. Daar ging Theo mee accoord en daarop heb ik ja gezegd.
De studio is erg luxueus en nu wij in feite een fusie zijn aangegaan deel ik meteen ook mee met alle de werkzaamheden buiten mijn eigen werk om en dat loopt aardig op.
Ook het nieuwe maandblad (‘Donde y Que’) is nu voor een kwart van mij en ik denk dat wij daar in de toekomst aardig wat geld mee kunnen verdienen. Ook voor Edward kan dit interessant zijn, want daar is veel fotowerk voor nodig. Zijn komst naar Tenerife zien wij dan ook met belangstelling tegemoet.
Zo, dus Edward gaat nu snel trouwen, wel, wij zullen ze een telegram sturen en wil je zo goed zijn om wat voor Edward en Nora te kopen uit onze naam. Geld hiervoor moet je maar van mijn tegoed opnemen.
Uiteraard krijgen ze ook nog een brief van ons, maar dat kan nog even aanduren in verband met de correspondentie over de stalverkoop. Ook dat is natuurlijk erg belangrijk.

Trouwens, in mijn laatste brief stonden er een hoop punten van belang voor Ed en Nora en we zullen, direct na het horen van een definitieve aankomstdatum, naar woonruimte gaan zoeken. In ieder geval vangen we ze netjes op.

Ik hoop natuurlijk van harte, dat hij het hier zal redden, want het begin is best wel moeilijk. Maar ook van mijn compagnon Theo kan hij heus wel steun verwachten, want ook hij is erg blij met zo'n kracht erbij.
Maar veel gaat natuurlijk afhangen van Edward zelf, dat wil zeggen, eigen initiatieven, want zelf ben ik aan de studio gebonden. Wel kan hij in erg drukke periodes meehelpen met ontwerpen, want dat is een pluspunt en we hebben hiervoor liever geen pottenkijkers van buiten, want ik heb zo mijn eigen keukengeheimen en dat wil ik graag zo houden.
Wat Nora zal moeten gaan doen weet ik nog niet, maar we vinden wel iets passends. Ook zij moet zich aanpassen, maar op het creatieve vlak zal er weinig voor haar te vinden zijn.

John is op dit moment met de boot naar het buitenland voor een stempel, hij heeft namelijk een bekeuring gekregen voor te lang blijven liggen in de vrijhaven (langer als 8 maanden) en gaat nu de boot definitief verkopen. Er zullen geen vergunningen verstrekt worden, dus alle hoop kunnen jullie wel laten varen. Dan is er tenminste nog iets wat gaat varen..!

De laatste zondag voor zijn vertrek hebben we uren met John gepraat, hij heeft zelfs gehuild omdat het niet geslaagd is en vindt het ontzettend erg voor Martin en papa. Hij wilde zelfs sigaretten gaan smokkelen uit Marokko, dat levert veel geld op maar dat hebben wij hem sterk ontraden, daar zal niemand blij mee zijn.
Een serieuze koper had hij al op het oog, maar hierover een andere keer. Hoewel hij jullie ook zou verwittigen van de verdere ontwikkelingen.

Veel meer nieuws heb ik niet meer te melden, dus rest mij nog jullie een in alle opzichten goed, gezond en gelukkig nieuwjaar toe te wensen, uiteraard gaan deze wensen gepaard met die van Fieke en de kleine Rims.

Veel liefs, Rimsky