Hoofdstuk 37: Ruzie

La Orotava, 5 november 1972

Lieve allemaal,

Goed nieuws mama: je weet nu zeker dat je hierheen komt. Natuurlijk slaap je bij ons, we hebben, dat heb je inmiddels natuurlijk al lang begrepen, geen uitzonderlijk groot huis, maar een slaapplaats voor een welkome gast is er altijd, al moeten wij eventueel, in navolging van Onno, op het dak slapen! Maar dat hoeft echt niet.

En omdat ik toch zijn naam weer heb genoemd zijn hier de verdere verwikkelingen rondom hem. Vanmorgen kwam Onno langs om onze matras terug te brengen. Dat zijn bezoek aan ons zelfs zou lijden tot een bezoek aan een advocaat zal uit het navolgende blijken!
De moeilijkheden liggen nu meer op het vlak van de stalmest, ja, er is letterlijk stront aan de knikker. Nog in de periode dat hij bij ons logeerde haalde hij ook de mest op (dat kreeg hij voor niets van ons en op die conditie zouden wij de stal van hem huren: 2.500 pesetas per maand + de mest voor de kwekerij van zijn vader) en bracht het naar een collega kweker 200 meter bij ons vandaan! Niets aan de hand, dachten wij, zeker toen hij vertelde dat hij het daar zolang liet opslaan tot er weer een verzoening tot stand kwam met zijn vader. De mest wordt, heb ik al eens geschreven, iedere dag door mij in grote plastic zakken geschept. En omdat ik, voor de voortgang, plastic zakken tekort kwam ging ik bij die collega-kweker vragen of hij wellicht nog zakken over hadden omdat ik nu de mest tussen de bananenbomen weg moest gooien. De man (overigens onze eerste afnemer) stond zowat te huilen dat er ’goud’ werd weggegooid en bij dit gesprek kwam aan het licht dat Onno onze mest altijd al aan hem had doorverkocht. Ik was laaiend, want uiteindelijk gaven wij het voor niets weg en Onno maakte goede sier en verdient er behoorlijk aan.
De man (een vriendelijke Deen) vroeg toen of we niet weer de mest aan hem konden leveren en bood ons 3.000 pesetas per maand aan + zoveel champignons als we wilden. Ik zei hem dat ik eerst met Onno daarover zou praten, wat die Deen ergens ook wel correct vond.
Met het oog op gesprek met Onno hebben wij eerst een bezoekje gebracht bij de dueño (de eigenaar) en hoewel Onno wel een huurcontract heeft, bleek al snel dat de stal hier buiten was gehouden. Ook liet hij doorschemeren dat hij liever ons dan Onno als huurders had. Prettig dus om te weten.

Vanmorgen kwam Onno, we hoorden hem al fluitend aankomen, en hij gooide nonchalant nieuwe plastic zakken op de grond. Ik vroeg hem, uiterst beleefd, of deze zakken voor ons waren. Op zijn vraag ’hoezo?’ vertelde ik hem dat ik andere plannen met de mest had. Het ene woord haalde de andere uit en om kort te gaan, hij sommeerde ons dat wij binnen 24 uur zijn huis uit moesten zijn en de paarden uit de stal. Maar gesterkt door de uitspraak van de eigenaar deelde ik Onno stoer mee dat geen haar op mijn hoofd er ook maar aan dacht hier gevolg aan te geven. Toen vertrok hij woest en brulde nog dat hij 6 sterke kerels zou halen om ons er uit te smijten!
De dueño stond tijdens deze uitbarsting van Onno toevallig op het dak van de stal te werken en hoorde onderwijl de voor hem niet direct bekende klanken van Hollandse krachttermen, maar begreep wel dat het ruzie betekende! Direct toen Onno van ons erf was verdwenen daalde hij de trap af en zei ons vooral rustig te blijven en samen met hem naar een advocaat hier in de buurt te gaan. Met het contract van Onno gingen wij met z’n drieën naar de ’abogado’ en hij las het contract door en stelde vrijwel meteen vast, dat Onno onze paarden niet uit de stal kon zetten. Toen hij vroeg of wij kwitanties voor de afgedragen huur hadden, vertelden wij dat Onno dat altijd had geweigerd om te geven. De man glimlachte en zei dat Onno nooit het huis had mogen onderverhuren voor meer dan hijzelf betaalde. Bij Spaanse wet kennelijk verboden. Hierdoor was contractbreuk gepleegd en de dueño kon de huur van Onno onmiddellijk opzeggen (en daardoor die van ons ook automatisch) en ons er meteen als officiële huurders inzetten. Het consult kostte fl. 10,- en wij wisten genoeg. Nu kwam het op de eigenaar zelf aan…

Bij onze terugkomst kwam Onno er net aan met ’6 sterke kerels’ in de personen van zijn vader en moeder! Onno is 42 jaar, dus moest ik wel even lachen.
Kortom, het hele verhaal passeerde weer de revue waarin de paardemest de hoofd(d)rol speelde en ik zei nee, of njet of no, dat weet ik niet meer.
Zijn vader stelde toen dat alle ’meubelen’ die van hem waren er dan uitgehaald zouden worden en wij aan het eind van de maand er ook uit moesten zijn. Ik zei daar wel begrip voor te hebben maar niet alvorens met de dueño te hebben gepraat en zo gingen wij voor de tweede keer die dag weer naar boven.
Toen ieder zijn verhaal had gedaan, waarbij Fieke natuurlijk het grote voordeel had dat ze al erg goed Spaans spreekt, kwamen er vreemde dingen aan het licht: Onno betaalde maar 5.000 pesetas huur (wij betalen echter 6.500 pesetas + de waarde van de mest à 3.000 pesetas) en Onno had… nog een huurachterstand van een twee maanden!!!
Om een toch steeds langer verhaal kort te houden, de eigenaar bleek op onze hand, in alles! Zelfs toen Onno’s vader voorstelde om alle huur voor een half jaar vooruit te betalen, maar de eigenaar begreep ’zogenaamd’ niet waarom er huur betaald zou worden voor iets wat niet door Onno werd gebruikt.
Onno’s moeder stelde Fieke en mij daarop voor om zondagmiddag nog een keer erover te praten, maar ik heb gezegd op mijn standpunt te blijven staan. Ik ben tenslotte niet op Tenerife om vliegen te vangen, trouwens, als die wat zouden opbrengen waren we al schatrijk!
Reken maar na: huis + stal voor 5.00 pesetas en elke maand 3.000 pesetas voor de mest van die Deen, dat betekent dus voor 2.000 pesetas wonen (fl. 100,-). Nee, dan maar onenigheid en hoewel wij niet uit waren op ruzie stelde ik wel dat nu het huis van ons werd ’alle meubelen’ er voor het eind van de maand het huis uit moesten zijn. Ik kon dat makkelijk zeggen, de grote stukken zoals een enorme slaapkamerkast en een groot tweepersoons bed kunnen ze toch nergens kwijt…

Maar de show must go on en uitgerekend vandaag was het weer reuze druk. Meteen ook voor alle zekerheid twee nieuwe bedden gekocht en er zullen nog wat meer spulletjes moeten komen.
Zondag zijn we dan toch nog maar naar de ouders van Onno geweest en ach, in principe zijn het eigenlijk prima mensen. We hebben ze uiteindelijk beloofd dat de mest tot het eind van het jaar alsnog voor hen bestemd was en wij daarna maar weer eens moesten praten over de hoogte van een vergoeding. Eind goed, al goed, iedereen weer tevreden… behalve Onno denkelijk.

Onze behaarde gehaktbal, het nieuwe hondje Chiquita groeit als kool. Haar drollen ook en daarvoor kiest zij bij voorbaat ons nieuwe, vuurrode, vloerkleed uit!
Fieke loopt inmiddels te mopperen dat er veel te veel klanten zijn, we moeten er ook veel wegsturen de laatste tijd, maar wel tegen een kleine aanbetaling zodat we zeker zijn dat ze terugkomen. Op het moment zijn er veel Engelsen. Met één zo’n groep moeten wij vanavond uit, omdat ze het rijden zo fijn vonden. En dan met name naar La Tranquilidad van onze Spaanse vriend Pablo.

Wat een tegenvaller dat alle vluchten naar Tenerife zijn volgeboekt. Misschien is het beter om te kijken naar een campingreis bij Christoffel in Rotterdam. Je boekt dan eigenlijk alleen maar de vlucht. Zo deed ik dat ook omdat ik toch al een slaapplaats hier had. En dat geldt ook voor jou, mam.

De kleine gaat inderdaad graag naar school en huilt zelfs als het zaterdag of zondag is. Door de week staat hij al om 8.00 uur klaar (de school begint pas om 9.00 uur en het is maar 5 minuten er naar toe met de auto). Hij begint al waarachtig beter Spaans te praten en is erg lief.

Zo, weer genoeg geschreven, aan nieuws komen jullie niets te kort, denk ik zo.
Hartelijke groeten voor iedereen, kussen van Fieke, de kleine Rims en de grote

Rimsky