La Orotava, 12 oktober 1972
Lieve allemaal,
De zaken gaan goed, de ene dag komt er weliswaar bijna niemand boven, de andere dag hebben we een omzet voor vier, vijf dagen. Wij zijn voorlopig dik tevreden.
Onze hond Paquito heeft een ongeluk gehad, aangereden door een auto. De kleine, die boven stond te wachten om naar school te worden gebracht, zag het gebeuren en kwam geschokt en verdrietig naar beneden hollen, want de hond was weg, hij dacht dood en zoals hij zei ’vond hij het zo zonde van Paquito’.
Maar het is allemaal met een sisser afgelopen, want denkelijk na de schrik is Paquito weer teruggekeerd met wat schrammen en een kleine wond.
En het was alsof Onno het rook dat André bij ons de deur uit was. Vorige week zaterdag kwam hij plotseling bij ons en omdat wij net aan het ontbijten waren nodigden wij hem uit om bij te schuiven en een hapje mee te eten, wat hij maar al te graag deed. Hij vertelde, dat hij ruzie had met zijn vader. En omdat Onno ons zijn huis en de stal had aangeboden toen wij op zoek waren naar een geschikte ruimte, boden wij aan om het weekend bij ons door te brengen. Enfin, de kleine wéér van zijn kamer beroofd en klaargemaakt voor onze logé. Hij vertelde tussen neus en lippen door het plan te hebben om een kamer te gaan bouwen op ons (zonne)dak!! Maandag zou hij beginnen, maar erg enthousiast reageerden we niet.
Die logeerpartij was een ramp. Hij maakte gebruik van onze keuken, smeet zijn kleren in onze kamers. Kortom, binnen de kortste tijd was het een bende van jewelste en moest Fieke zijn rommel achter zijn kont opruimen. Wij hebben nog nooit zo’n slordig iemand gezien. In de badkamer troep, op de kleine zijn kamer troep, zelfs in de keuken een vreselijke troep. Daar kwam nog bij dat hij de hele dag liep te fluiten, een soort kunstfluiten wat er helemaal niet op leek. Woensdag voelde hij zelf dat hij niet langer bij ons kon blijven, hij pakte het matras van Rims zijn bed en ging naar het dakterras om daar te slapen, in de open lucht… Ergens konden wij het niet opbrengen om hem van ons erf af te bonjouren. Maar ’s morgens om 7.00 uur werden wij weer opgeschrikt door dat irritante fluitje van hem in de badcel, later in de keuken. Kortom, we werden er werkelijk radeloos van: ging hij dan nooit meer weg? Bleef hij nog langer op het terras zitten fluiten? Zich met onze klanten bemoeien, Fieke vertellen wanneer en wat we moesten eten. Wilde je naar het toilet stond onze nachtegaal fluitend te douchen. Ik begin zo’n beetje te begrijpen waarom hij ruzie heeft gekregen met zijn vader.
Fieke heeft op een zeker moment alle deuren op slot gedaan als we weggingen, maar het gestommel op het dak bleef maar voortduren… enfin, nadat wij hem 3 dagen niet meer hadden aangekeken begon hij enig onraad te ruiken. Toen hij Fieke geld terugvroeg voor iets onnozels was dat het moment dat Fieke flipte en hem vroeg of hij nog langer op onze zak wenste te teren… en dat werd ruzie. Nog een nacht bleef hij op het zonnedak slapen en even plotseling als hij gekomen was, was hij ook verdwenen, maar wel met het matras van de kleine! Later kwam hij weer op de proppen en toen ik vroeg of hij misschien het matras terug wilde brengen kwam hij met een verward verhaal dat hij om 4.00 uur ’s nachts was opgestaan, matras meegenomen… want hij wilde uilen schieten! Toen heb ik hem maar eerlijk gezegd dat hij beter op kon zouten, desnoods met matras en al. Nee, we beginnen te geloven dat teveel champignons eten niet bijster gezond is, zeker niet na alle verhalen die hij ons vertelde, de man is werkelijk gestoord!
Veel liefs van ons allemaal en heel veel groeten van Fieke en de kleine Rims en natuurlijk ook de grote
Rimsky
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten